Pomimo konsekwentnego wypełniania się poszczególnych zapowiedzi Jeremiasza, co dobitnie wskazywało na JHWH jako ich rzeczywistego autora, uciekinierzy judejscy nie mieli najmniejszego zamiaru wyciągnąć z tych negatywnych doświadczeń jakiegoś rozsądnego wniosku. Wprost przeciwnie, świadomie i złośliwie odpowiedzieli mu pewnego razu tymi słowami: Nie posłuchamy polecenia, jakie nam przekazałeś w imię Pana. Raczej wprowadzimy w czyn wszystko, co postanowiliśmy sobie: składać ofiary kadzielne Królowej Nieba, składać na jej cześć ofiary płynne, podobnie jak to my sami czyniliśmy i jak czynili nasi przodkowie, nasi królowie oraz nasi przywódcy w miastach judzkich i na ulicach Jerozolimy. Wtedy mieliśmy pod dostatkiem chleba, powodziło się nam dobrze i nie spotkało nas nic złego. Od czasu, gdy zaprzestaliśmy składać Królowej Nieba ofiary kadzielne i płynne, cierpimy niedostatek wszystkiego i giniemy od miecza lub głodu» (44, 16-18).

Takie słowa z pewnością nie podnosiły na duchu proroka, który całe swoje życie poświęcił wiernemu przekazywaniu słowa Bożego i nauczaniu swego ludu. Pragnął owoców nawrócenia, lecz jego naród wydał jedynie cierpkie jagody.

Jakie były dalsze losy Jeremiasza, trudno jest dokładnie powiedzieć. Najprawdopodobniej zmarł na wygnaniu, z dala od swego kraju, w Egipcie, dokąd poszedł wbrew swej woli. Jego życie może wydawać się «syzyfowym trudem», zmarnowanym czasem, zwłaszcza, jeśli spojrzy się na historię Narodu Wybranego i nikłą percepcję jego nauczania przez Judejczyków. Jednak w rzeczy samej ta właśnie historia pokazuje dobitnie, iż Jeremiasz głosił słowa Boże. Wszystko bowiem to, co przepowiedział, a właściwie, przed czym przestrzegał, wypełniło się dokładnie, wskazując, że słuszność była jednak po jego stronie. Mądrość Boża jest bowiem usprawiedliwiona przez swoje czyny, niezależnie od tego, czy ludzie ją akceptują, czy też nie: «a oni czy będą słuchać, czy też zaprzestaną — są bowiem ludem opornym — przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich» (Ez 2, 5).