Godoliasz (Gedaljah) był nowomianowanym przez Babilończyków zarządcą Judy i stacjonował w Micpa na północ od Jerozolimy. Poprzednio, za Sedecjasza, pełnił on funkcję zarządcy pałacu królewskiego. Do niego zatem udał się Jeremiasz, podobnie jak pozostali przy życiu judzcy dowódcy wojskowi, ich oddziały i ludność cywilna rozproszona po terenie całego kraju. Motywem udania się Jeremiasza do Micpa i tym samym pozostania w kraju była zapewne chęć służenia Godoliaszowi radą i pomocą w pierwszych tygodniach tworzenia się nowego ładu społeczno-politycznego w Judzie. Jednakże probabilońska działalność Godoliasza znalazła wielu przeciwników zarówno wśród dotychczasowych dostojników dworu jerozolimskiego, jak i władców krajów ościennych, niezbyt zadowolonych odradzaniem się państwowości i przywracaniem porządku w byłym Królestwie Południowym. Stąd też niejaki Izmael wysłany przez króla Ammonitów zamordował Godoliasza «po trzech miesiącach» jego rządów, czyli wkrótce po objęciu funkcji gubernatora, i zbiegł do Ammonitów (było to w październiku 586 p.n.e.). To samo spotkało jego najbliższych doradców, a wśród nich także żołnierzy i cywili judzkich i babilońskich. Ci, którzy ostali się na terenie Judy, z obawy przed krwawym odwetem Babilończyków, postanowili uciec na południe do Egiptu. Przyszli jednak najpierw do Jeremiasza, aby zgodnie ze starożytną praktyką religijną zasięgnąć opinii JHWH w tej sprawie: Powiedzieli do proroka Jeremiasza: «Niech nasza prośba znajdzie posłuch u ciebie! Módl się za nami do Pana, Boga twojego, za całą tę resztę — bo pozostało nas niewielu z wielkiej liczby, jak nas widzisz — aby twój Pan Bóg wskazał nam drogę, którą mamy pójść i co mamy czynić. [...] Bóg nam świadkiem wiernym i prawdomównym, że postąpimy we wszystkim według tego, co Pan, twój Bóg, nam objawi. Czy będzie to dobre, czy złe, usłuchamy głosu Pana, naszego Boga» (42, 2-6). Po dziesięciu dniach modlitwy, czuwania i zastanawiania się, Jeremiasz otrzymał od JHWH odpowiedź. Zwołał zatem cały lud i przekazał mu następujące przesłanie: Tak mówi Pan, Bóg Izraela [...]. Jeżeli będziecie nadal mieszkać w tym kraju, wzmocnię was, a nie zniszczę, zasadzę was, a nie wyrwę; ogarnął Mnie bowiem żal z powodu nieszczęścia, jakie na was zesłałem. Nie obawiajcie się króla babilońskiego, przed którym drżycie. Nie bójcie się go — wyrocznia Pana — bo Ja jestem z wami, by was ocalić i uwolnić z jego ręki. Okażę wam miłosierdzie, tak że się zlituje nad wami i pozwoli wam zamieszkać w waszej ziemi. Jeżeli zaś postanowicie, nie słuchając głosu Pana, waszego Boga: «Nie chcemy przebywać w tym kraju» i powiecie: «Nie! Raczej chcemy udać się do ziemi egipskiej, gdzie nie będziemy oglądać ani wojny, ani słyszeć głosu trąby, ani łaknąć chleba. Tam chcemy zamieszkać», to wtedy posłuchajcie słowa Pańskiego, Reszto Judy. Tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Jeżeli powzięliście zdecydowane postanowienie, by udać się do Egiptu, i pójdziecie, by się tam osiedlić, dosięgnie was tam, w ziemi egipskiej, miecz, którego się obawiacie. Głód, którego się lękacie, będzie szedł za wami ślad w ślad w Egipcie; tam też pomrzecie. Wszyscy ludzie, którzy zdecydują się pójść do Egiptu, by się tam osiedlić, umrą od miecza, głodu i zarazy. Żaden z nich nie ujdzie i nie uniknie nieszczęścia, jakie zamierzam na nich sprowadzić. [...] Wiedzcie dobrze, że ostrzegałem was dzisiaj (42, 9-19).