Słowa te były w wyraźnej sprzeczności z tym, co przepowiadał Jeremiasz. Zrodziło się zatem niewątpliwie u słuchających pytanie, czyje słowo jest prawdziwe, kto tak naprawdę przemawia w imieniu Boga JHWH. Odpowiadając więc wobec tego samego audytorium Jeremiasz nie omieszkał uczynić to na sposób nieco ironiczny: Niech się stanie! Niech tak Pan uczyni! Niech Pan słowa, które prorokowałeś, wypełni, sprowadzając naczynia z domu Pańskiego oraz wszystkich uprowadzonych w niewolę z Babilonu na to miejsce. Posłuchaj jednak tego słowa, które wygłaszam do twoich uszu i do uszu całego ludu. [...] Prorok, który przepowiada pomyślność, będzie uznany za proroka prawdziwie posłanego przez Pana, gdy się spełni przepowiednia prorocka (28,6-10). Riposta Chananiasza była bardzo spektakularna: Wtedy prorok Chananiasz wziął jarzmo z szyi proroka Jeremiasza i połamał je. I powiedział Chananiasz wobec całego ludu: Tak mówi Pan: «Tak samo skruszę jarzmo Nabuchodonozora, króla babilońskiego, na karku wszystkich narodów w ciągu dwóch lat». I odszedł prorok Jeremiasz swoją drogą (28, 10-11). Odejście Jeremiasza bez słowa odpowiedzi można było zinterpretować jako przegraną proroka. Całkiem możliwe, że tak właśnie całą tę sytuację odebrał tłum przebywający na terenie świątynnym. Być może sam Jeremiasz nie znalazł w sobie właściwego słowa, aby odpowiedzieć przekonywująco Chananiaszowi. A może nawet go nie szukał. Wolał zaczekać na słowo Boże, narażając się na ludzkie szyderstwa i kpiny z powodu wycofania się z dalszej dyskusji z Chananiaszem. Chciał zatem przemawiać z «ducha Bożego», z Bożego natchnienia, a nie z własnej, ludzkiej tylko inicjatywy, niezależnie od zewnętrznych ocen i pomówień. Dlatego też JHWH nie opuścił swego wiernego sługę w potrzebie: Po połamaniu jarzma, [zdjętego] z szyi proroka Jeremiasza przez proroka Chananiasza, skierował Pan do Jeremiasza następujące słowo: «Idź i powiedz Chananiaszowi: Tak mówi Pan: Połamałeś jarzmo drewniane, lecz przygotowałeś zamiast niego jarzmo żelazne. Tak bowiem mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Wkładam jarzmo żelazne na kark wszystkich tych narodów, aby służyły Nabuchodonozorowi, królowi babilońskiemu, i były mu poddane; także dzikie zwierzęta mu poddaję». I rzekł prorok Jeremiasz do proroka Chananiasza: «Słuchaj, Chananiaszu! Pan cię nie posłał, ty zaś pozwoliłeś temu narodowi żywić zwodniczą nadzieję. Dlatego tak mówi Pan: Oto usunę ciebie z powierzchni ziemi. Umrzesz w tym roku, bo głosiłeś bunt przeciw Panu». I zmarł prorok Chananiasz w tym roku, w siódmym miesiącu (28,12-17). Ostateczne słowo należało zatem do JHWH i jego sługi, uwierzytelniając jego misję i wszystkie wcześniejsze proroctwa. Wsłuchując się w słowa Jeremiasza: «Pan cię nie posłał», skierowanie do fałszywego proroka, Chananiasza, a wypowiedziane z mocą i bez cienia wątpliwości, odnosi się wrażenie, jakoby wcześniej Jeremiasz nie był do końca pewny, czy ten symboliczny czyn połamania jarzma przez Chananiasza, nie był przypadkiem dziełem samego Boga. Przecież Bóg nie musiał objawiać wszystkiego tylko jemu, mógł przepowiadać i przez kogo innego, modyfikując czy zmieniając nawet swe wcześniejsze postanowienia i decyzje. Może to właśnie było przyczyną odejścia Jeremiasza bez słowa, po połamaniu jarzma przez Chananiasza i jego zapowiedzi rychłego powrotu z wygnania? Jeśli tak, to wskazywałoby na wielkie «wyczulenie» duchowe Jeremiasza, aby przypadkiem swoich własnych słów i pragnień nie przypisywać Bogu, a z drugiej strony, aby uważnie wsłuchiwać się w słowa innych osób, które przecież też mogą być posłane przez JHWH. Nikt nie ma monopolu na Boże słowo, Bóg je kieruje do tego, do którego chce, a kiedyś przemówił nawet przez oślicę Balaama (Lb 22,28-30). Niezależnie zatem od własnych animozji względem Chananiasza, Jeremiasz — jak się wydaje — starał się go nie osądzać a priori. Czekał na słowo Boże. Otrzymał je i wtedy dopiero mógł z całą mocą i przekonaniem powiedzieć do Chananiasza: «Pan cię nie posłał» i zapowiedzieć mu surową karę za głoszenie buntu przeciw JHWH. Zapewne śmierć Chananiasza była powszechnie zinterpretowana jako wypełnienie się słowa Bożego wypowiedzianego przez Jeremiasza, nastąpiła bowiem w niecałe dwa miesiące po zajściu w świątyni.