W tym samym czasie Jeremiasz kieruje do wygnańców w Babilonii list, wzywając ich do niepoddawania się złudnym nadziejom na rychły powrót, przepowiadany przez fałszywych proroków: Tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela, do wszystkich uprowadzonych na wygnanie, których pozwoliłem uprowadzić z Jerozolimy do Babilonu: Budujcie domy i mieszkajcie w nich; zakładajcie ogrody i spożywajcie ich owoce! Bierzcie sobie żony i rodźcie synów i córki! [...] Pomnażajcie się tam, a niech was nie ubywa! Starajcie się o pomyślność kraju, do którego was zesłałem na wygnanie. Módlcie się do Pana za niego, bo od jego pomyślności zależy wasza pomyślność. Bo tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Nie dajcie się wprowadzić w błąd przez waszych proroków, którzy są wśród was, i przez waszych wróżbitów [...]. Oni bowiem prorokują wam kłamstwo w moje imię. Nie posłałem ich — wyrocznia Pana. Tak jednak mówi Pan: Gdy dla Babilonu upłynie lat siedemdziesiąt, nawiedzę was i wypełnię względem was moją pomyślną zapowiedź, by was znów przyprowadzić na to miejsce (29,4-10).

Wartość «siedemdziesięciu lat» jest oczywiście wartością symboliczną, wskazującą na pewien relatywnie długi, ale ograniczony przeciąg czasu, po którego wypełnieniu się JHWH ponownie zjednoczy rozproszony Naród Wybrany i przyprowadzi do swej ojczyzny. Do tej symboliki nawiąże później prorok Daniel (Dn 9).

Parę lat po pierwszej deportacji ma miejsce w Jerozolimie swego rodzaju tajna konferencja międzynarodowa celem zjednoczenia sił i stworzenia nowej koalicji przeciwko Babilonii (593 p.n.e.). Spotkaniu przewodniczy Egipt, a uczestniczą w niej przedstawiciele poszczególnych sąsiadujących z Judą państw. Jeremiasz przeczuwając bezcelowość takich poczynań dyplomatycznych i niebezpieczeństwo, które w związku z ich niewątpliwym fiaskiem zawiśnie nad Judą, dokonuje publicznie czynności symbolicznej, nakładając sobie na szyję więzy i jarzmo jako zapowiedź nieuchronnej klęski i rychłej niewoli: Tak powiedział Pan: «Sporządź sobie więzy i jarzmo i nałóż je sobie na szyję. Następnie wyślij [orędzie] do króla Edomu, do króla Moabu, do króla Ammonitów, do króla Tyru i do króla Sydonu przez ich wysłanników, którzy przybyli do Jerozolimy do Sedecjasza, króla judzkiego. Dasz im następujące polecenie dla ich władców: Tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Tak macie powiedzieć waszym panom: Ja uczyniłem ziemię, człowieka i zwierzęta, które są na powierzchni ziemi, swą wielką siłą i swym wyciągniętym ramieniem; mogę je dać, komu będę uważał za słuszne. Teraz zaś oddałem wszystkie te ziemie w ręce Nabuchodonozora, króla babilońskiego, mojego sługi; oddaję mu nawet dzikie zwierzęta, by mu służyły. Wszystkie narody będę służyć jemu, jego synowi oraz synowi jego syna, dopóki nie przyjdzie kres także i na jego kraj [...]. Naród i królestwo, które nie chciałyby służyć Nabuchodonozorowi, królowi babilońskiemu, i które nie poddałyby karku pod jarzmo króla babilońskiego, nawiedzę mieczem, głodem i zarazą — wyrocznia Pana — dopóki nie oddam ich w jego ręce. Wy natomiast nie słuchajcie waszych proroków, waszych wróżbitów, waszych nawiedzanych snami, waszych objaśniaczy znaków ani waszych czarowników, którzy wam mówią: Nie pójdziecie w poddaństwo króla babilońskiego. Przepowiadają wam bowiem kłamstwo, by was przez to wygnać z waszej ziemi, abym was musiał wypędzić i abyście wyginęli. Narodowi zaś, który podda swój kark pod jarzmo króla babilońskiego, by mu służyć, pozwolę spoczywać w swej ziemi — wyrocznia Pana — będzie ją uprawiał i w niej mieszkał» (27, 2-11).