Powyższe słowa z pewnością nie zostały życzliwie przyjęte ani przez władców poszczególnych krajów pragnących przystąpić do koalicji antybabilońskiej, ani przez króla Sedecjasza i jego najbliższe, filoegipskie otoczenie, dążące do przeciwstawienia się i niepłacenia haraczu Babilonii w oparciu o militarną pomoc Egiptu. Jeremiasz, chyba jako jedyny w tym środowisku, zdawał sobie sprawę z kruchości owego przymierza, zwłaszcza że opierało się ono o tak niepewnego sojusznika, jakim był Egipt, o którym już ponad 100 lat wcześniej mówiono, że jest jak «nadłamana laska trzcinowa, która gdy się kto oprze na niej, wchodzi w dłoń i przebija ją. Takim jest faraon, król egipski, dla wszystkich, którzy na nim polegają» (2 Krl 18,21). Ponadto, z punktu widzenia Jeremiasza (jak i wielu jego poprzedników na urzędzie prorockim), każde przymierze, które Naród Wybrany zawiera z obcym państwem, jest swego rodzaju zdradą wobec JHWH, jest idololatrią polityczną, bowiem większą nadzieję pokłada się wówczas w sojuszach militarnych aniżeli w ufnym związku z Bogiem Izraela. W takim to kontekście padają przytoczone powyżej słowa Jeremiasza, wzywające do posłuszeństwa i całkowitego podporządkowania się Babilonii, jako wyraz woli samego JHWH. Jak już wspomniano, ten pogląd miał jednak wielu zagorzałych przeciwników. Jednym z nich był prorok Chananiasz, który występując w świątyni JHWH w Jerozolimie, tymi słowami przeciwstawił się nauczaniu Jeremiasza i jego dramatycznym zapowiedziom: Tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: «Złamię jarzmo króla babilońskiego. W ciągu dwóch lat przywrócę na to miejsce wszystkie naczynia domu Pańskiego, które zabrał Nabuchodonozor, król babiloński, z tego miejsca, wywożąc do Babilonu. Jechoniasza, syna Jojakima, króla judzkiego, i wszystkich uprowadzonych z Judy do Babilonu sprowadzę na to miejsce — wyrocznia Pana — skruszę bowiem jarzmo króla babilońskiego» (28, 2-4).