Następne określenie: “między cierniem lilia kruszy łeb smokowi” wydaje się być oparte o trzy teksty biblijne. Pierwszy z nich to wcześniej omawiany fragment Pnp 2,2, gdzie nadzwyczajne piękno swej ukochanej młodzieniec przyrównuje do lilii pośród pospolitości zwykłych “cierni”. Drugi tekst to tzw. Protoewangelia, czyli “pierwsza dobra nowina”, w której Bóg zapowiada Ewie, iż jej potomstwo “skruszy”, zmiażdży głowę węża (Rdz 3,15). Trzecie z kolei odniesienie można znaleźć w Księdze Objawienia św. Jana, w wizji Niewiasty (Ap 12), gdzie ów rajski wąż jest jednoznacznie rozpoznany jako “wielki smok, wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię” (w.9). Nadto sama Niewiasta jest ukazana jako “obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami” (w.1), co dobrze pasuje do rozważanej treści modlitwy popołudniowej, ukazującej Maryję jako jaśniejącą “słońca tego promieńmi” i pięknej, “jak w pełni księżyc” . Te trzy biblijne odniesienia wydają się tworzyć właściwy kontekst dla zrozumienia myśli autora Godzinek. Maryja jest po prostu nową, piękną duchowo jak lilia i bez skazy Ewą, która poprzez swoje potomstwo - Jezusa, Boga-człowieka, kruszy potęgę szatana.
Dialog końcowy kontynuuje tę myśl. Maryja stając w pokorze, czyli w prawdzie, ogłasza, że to za Jej przyczyną wzeszła ludziom na niebie “Światłość nieustająca”, czyli Jezus, Boży Syn, a Ona, niczym mgła, “okryła wszystką ziemię”. Ten ostatni obraz jest zaczerpnięty z Księgi Syracha, gdzie Mądrość Boża przedstawiona w postaci niewiasty, mówi o sobie: “ja wyszłam z ust Najwyższego i niby mgła okryłam ziemię” (24,3). Mgła, podobnie jak rosa, jest symbolem Bożego błogosławieństwa i znakiem życia. Maryja jawi się zatem w tej wypowiedzi jako źródło prawdziwego błogosławieństwa i mądrości dla mieszkańców całej ziemi.
kompleta
Ostatnią częścią modlitwy prowadzonej wg godzin kanonicznych jest kompleta, czyli “wypełnienie”, zwieńczenie dnia. Zasadniczo jest ona też pewnym podsumowaniem i taki właśnie charakter przybiera hymn w komplecie Godzinek.
Maryja jest nazwana “Matką szlachetną” w swej dziewiczej czystości, “uwieńczoną gwiazdami, Panią łaskawości”. Jest uwieńczona gwiazdami niczym Niewiasta apokaliptyczna (“na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”, Ap 12,1) i jest też “Panią łaskawości”, bo z niej narodził się Chrystus, o którym św. Jan w Prologu swej Ewangelii wyraźnie pisze, że “prawdziwa łaska przyszła przez Jezusa Chrystusa” (J 1,17).
Autor chwali Ją następnie jako “Niepokalaną” i czystszą od aniołów, “stojącą w złotogłowie po prawej ręce króla”. Ten z kolei obraz jest zaczerpnięty z Ps 45, który był prawdopodobnie świecką pieśnią ułożoną na dzień zaślubin Salomona czy też kogoś innego spośród władców, zanim w tradycji żydowskiej zaczęto go interpretować w duchu zaślubin Mesjasza-króla z Narodem Wybranym. Natomiast tradycja chrześcijańska widzi w tym psalmie symboliczny obraz zaślubin Mesjasza, Oblubieńca, z Kościołem, Oblubienicą, a w liturgii mszalnej jest nawet mowa o zaślubinach Boga z Maryją, Matką Mesjasza i Matką Kościoła! W takim kontekście można łatwiej odnieść słowa w.10 (“królowa w złocie z Ofiru stoi po twojej prawicy”) do osoby Maryi, wyniesionej w godności “na prawicę” Majestatu Bożego, jak to uczynił autor Godzinek. Ukazał w tym obrazie Maryję jako Oblubienicę Boga i Królową Matkę.
