Modlitwa popołudniowa zwana noną, czyli “dziewiątą” godziną dnia, rozpoczyna się wezwaniem: “witaj, miasto ucieczki, wieżo utwierdzona Dawidowa, basztami i bronią wzmocniona”. Są to dwa różne obrazy, z których pierwszy, “miasto ucieczki”, odnosi się do normy prawnej zapisanej w Lb 35,9nn. Stanowi ona, iż po podziale Kanaanu pomiędzy dwanaście pokoleń Izraela należy wydzielić sześć tzw. miast ucieczki (trzy po jednej strony Jordanu, trzy po drugiej, rozmieszczone równomiernie po terenie całego kraju). Ich przeznaczeniem jest danie schronienia nieumyślnemu zabójcy, by mógł uniknąć śmierci z ręki tzw. mściciela krwi, zanim stanie przed sądem społeczności. W jakim sensie Maryja jest “miastem ucieczki”? Zapewne jako bezpieczne duchowe schronienie dla tych, którzy pragną uniknąć sprawiedliwego sądu Bożego, jak to ujęła tradycja Kościoła np. w modlitwie “Pod Twoją obronę”.
Z kolei “wieża Dawidowa” to aluzja do potęgi jednej z zachowanych z czasów Heroda wież jego pałacu, o której rycerze z okresu wypraw krzyżowych sądzili, że zbudował ją Dawid jako fragment umocnień starożytnej Jerozolimy. W kontekście wcześniejszej wypowiedzi o Maryi jako “mieście ucieczki”, symbolika potężnej wieży Dawidowej uzupełniałaby i pogłębiała obraz Maryi jako całkowicie bezpiecznego schronienia zarówno przed wszelkim złem fizycznym i duchowym, jak i przed sprawiedliwym sądem Bożym. Także w tekstach biblijnych możemy znaleźć ewentualne źródło tego porównania. W księdze Pieśni nad pieśniami młodzieniec opisując fizyczne piękno oraz szlachetne ozdoby swej ukochanej wygłasza następującą pochwałę: “szyja twoja jak wieża Dawida, zbudowana warstwami; tysiąc tarcz na niej zawieszono, wszystką broń walecznych” (4,4).
Kolejne porównanie jest w całości związane z Księgą Judyty: “o, mężna białogłowo, Judyt wojująca, od niewoli okrutnej lud swój ratująca”. Dotyczy ono bohaterki narodowej o symbolicznym imieniu Judyta (hbr. Jehudit), co oznacza “Judejka”, “Żydówka”. Odnosi ona spektakularne zwycięstwo nad wrogami Izraela, którzy oblegając nieznaną bliżej Betulię pragną utorować sobie drogę do Jerozolimy, a następnie podporządkować cały kraj, podobnie jak to już wcześniej uczynili z wieloma narodami starożytnego Bliskiego Wschodu. Odwaga Judyty, a przede wszystkim jej szczera wierność Prawu Mojżeszowemu, sprawiają, że przez nią Bóg ratuje cały naród. Maryja jest niczym mężna Judyta, bo dzięki Jej odważnemu “tak” wypowiedzianemu Bogu w czasie Zwiastowania, Bóg wybawił nie tylko swój lud, ale wszystkich ludzi od potrójnego zagrożenia: od szatana; od tego, co szatan sprowadził na świat, czyli grzechu; i od skutków grzechu, czyli “okrutnej niewoli” wiecznego oddalenia od Boga.
