Z kolei palma była w Starym Testamencie symbolem piękna i zwycięstwa. Jeśli zatem autor Księgi Syracha określa upersonifikowaną Bożą Mądrość tymi epitetami, to chce podkreślić jej wartość, szlachetność i piękno. W odniesieniu do Maryi chodzi o podkreślenie Jej doskonałości i najwyższego piękna w sferze cierpliwości i czystości.
Następne określenie Maryi brzmi: “ziemia jesteś kapłańska i błogosławiona, święta i pierworodną zmazą nie dotkniona”. Jest to zapewne aluzja do kapłańskiego pochodzenia Maryi: jest przecież krewną Elżbiety, a ta pochodzi z pokolenia Lewiego, z kapłańskiego rodu Aarona (Łk 1,5.36). Nazwanie Maryi “ziemią kapłańską” nasuwa też skojarzenie z podziałem Ziemi Obiecanej pomiędzy dwanaście pokoleń Izraela, po jej zdobyciu przez wojska Jozuego. Pokolenie Lewiego nie otrzymało wówczas żadnego działu ziemi, ponieważ - stosownie do słów Boga Jahwe skierowanych wcześniej do Aarona - “Ja jestem twoim działem i twoim dziedzictwem pośród Izraelitów” (Lb 18,20) . Może właśnie te myśli pobrzmiewają w nazwaniu Maryi ziemią kapłańską, świętą i błogosławioną? Jej działem, Jej losem stał się sam Bóg, dlatego właśnie została zachowana od grzechu pierworodnego, “nie dotkniona pierworodną zmazą”. Chodzi o Jej “świętość” w rozumieniu biblijnym, czyli oddzielenie od tego, co jest profanum, i dedykowanie temu, co nazywa się sacrum.
Dalsze określenie brzmi: “miasto Pańskie i brama na wschód wystawiona”. Jest tu zawarta aluzja do Jerozolimy, stolicy kraju, i świętego - ze względu na świątynię - miasta dla każdego Izraelity i w każdym czasie . Brama wystawiona na wschód ma szczególne znaczenie w mentalności hebrajskiej, bowiem ze Wschodu przyjdzie oczekiwane zbawienie Izraela i przez wschodnią bramę “chwała Jahwe” powróci do swej świątyni (Ez 43,1nn). Przez wschodnią bramę, czyli od strony Góry Oliwnej, Jezus wjechał do Jerozolimy w Niedzielę Palmową, wypełniając tym samym na sobie oczekiwania Narodu Wybranego na nadejście zbawienia “ze wschodu” (Mt 21,1nn). Wschód ponadto kojarzono z krainą pierwotnego raju oraz mądrości (por. ogród Eden na Wschodzie, Rdz 2,8; trzej mędrcy z Księgi Hioba czy też trzej magowie ze Wschodu z Ewangelii Mateuszowej, 2,1nn). W tekstach prorockich Jerozolima Dawidowa oraz jej najwyższe wzniesienie określane jako Góra Syjon, stanie się w czasach mesjańskich centrum nowego świata i miejscem tronu Jahwe (Mi 4,1nn; Za 2,14nn; 9,9). Szereg też razy Jerozolima jest określana mianem: “Dziewicy, Córy Syjonu” (Lm 2,13.18). Kiedy spojrzymy przez pryzmat tych obrazów na Maryję, to jawi się Ona zatem jako Pani tronująca, Dziewica Syjonu zaślubiona Bogu, oczekująca na nadejście “ze Wschodu” Jej Syna, Mądrości przedwiecznej, Mesjasza i Zbawiciela.
Ostatnie wezwanie z hymnu: “wszelkąś łaską, jedyna Panno, wypełniona”, to odwołanie się do sceny Zwiastowania i słów anioła Gabriela: “bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z tobą!” (Łk 1,28). Maryja jest “jedyna”, bo jest wyjątkowa przez swe niepokalane poczęcie i dziewicze zrodzenie Syna oraz przez swą szczególną łączność z Bogiem.
Słowa dialogu końcowego: “jak lilia między cierniem, tak przyjaciółka moja między córkami Adamowymi”, są zaczerpnięte z Pnp 2,2 i podkreślają nadzwyczajne piękno fizyczne i duchowe oblubienicy, “lilii”, w porównaniu z którą wszelkie inne niewiasty, czyli “córki Adamowe”, jawią się wręcz jako ciernie . W Starym Testamencie lilie były symbolem niezwykłego piękna i dziewiczej wręcz czystości (Pnp 5,13; Syr 50,8; Iz 35,2). Tymi poetyckimi słowami najwyższej pochwały wobec Maryi autor Godzinek zamyka modlitwę południową.
