Powyższym określeniem w języku łacińskim nazywamy zbiór listów nowotestamentowych przypisywanych osobie św. Pawła (dosł. “zbiór Pawłowy”). Jest ich łącznie czternaście, z których siedem jest tzw. protokanonicznych, a pozostałych siedem - deuterokanonicznych. Oznacza to, iż w przypadku pierwszych wspólnota Kościoła od samego początku nie podnosiła żadnych wątpliwości co do ich Pawłowego autorstwa i natchnienia przez Ducha Świętego. Dlatego nazwano je po grecku homologūmenoi, czyli takie, co do których wszyscy mają jednakową opinię. W XVI w. przyjęto nazwę “protokanoniczne” (od greckiego prōtos, czyli “pierwszy”, “od początku” należący do kanonu - zbioru ksiąg świętych uznawanych przez Kościół). Są to: List do Rzymian (Rz), Pierwszy i Drugi List do Koryntian (1-2Kor), List do Galatów (Ga), Pierwszy List do Tesaloniczan (1Tes), List do Filipian (Flp) oraz List do Filemona (Flm).

W drugiej grupie znalazły się te listy, co do których w pierwszych wiekach chrześcijaństwa (gł. w III i IV w.) było sporo wątpliwości: po pierwsze, czy są autorstwa św. Pawła, a po drugie, czy są natchnione. Ówczesne dylematy miały swoje podłoże w braku autorytatywnej wypowiedzi Urzędu Nauczycielskiego, czyli Magisterium Kościoła, w kwestii ich autorstwa i natchnienia, a także... w wielkiej trosce Kościoła o zachowanie depozytu wiary w sposób nieskażony i zgodny z Tradycją, bez obawy błędów i domieszek obcej nauki. Wszelkie wątpliwości ostatecznie zostały rozwiane z końcem IV w., uznano je za natchnione przez Boga i w związku z tym włączono do zbioru ksiąg świętych. Nazwano je po grecku antilegomenoi, czyli takie, co do których były odmienne opinie. Od XVI w. przyjęła się nazwa “deuterokanoniczne” (gr. deuteros, “wtórny”, “drugi”). Należą do nich: Drugi List do Tesaloniczan (2Tes), List do Efezjan (Ef), List do Kolosan (Kol), Pierwszy i Drugi List do Tymoteusza (1-2Tm), List do Tytusa (Tt) oraz List do Hebrajczyków (Hbr). Współcześnie uzasadnione wątpliwości podnosi się przede wszystkim co do Listu do Efezjan i Listu do Hebrajczyków.

Zbiór listów Pawłowych został zamknięty w latach 90-100, albo na terenie Syrii, albo w Rzymie. Tradycja chrześcijańska przypisuje to Onezymowi,  biskupowi Efezu (byłemu niewolnikowi w Kolosach w domu Filemona), który ok. 95 roku miał zebrać wszystkie dostępne w gminach listy przypisywane Pawłowi i wydać je w jednym zbiorze jako Corpus Paulinum.

Celem dobrego poznania życia i teologii św. Pawła należy najpierw zapoznać się z Dziejami Apostolskimi autorstwa św. Łukasza (zwłaszcza Dz 13 - 28), a następnie przejść do Corpus Paulinum, by ponownie wrócić do Dziejów.