Nie da się opowiedzieć mojego życia szybko, więc proszę o cierpliwość i wyrozumiałość tych, co czytają moje świadectwo.

Urodziłem się w rodzinie katolickiej, wierzącej tradycyjnie. Sześć dni tygodnia moje, a niedziela dla Pana Boga. Szybko wyczułem fałsz tej ideologii i odrzuciłem ją, chociaż miałem dwie natury. Jak służyłem do mszy przy ołtarzu było we mnie pragnienie Boga, natomiast jak szedłem na podwórko: hulaj dusza piekła nie ma. 

Chcę dać świadectwo miłości Chrystusa, jaką mogłam osobiście odczuć.

7 marca 1994 roku nagle trafiłam do szpitala z wysoką gorączką i okropnym bólem nóg i rąk, które uniemożliwiały mi poruszanie się. W czasie pobytu w szpitalu moje dolegliwości nie ustępowały, a stosowane leczenie nie dawało żadnych rezultatów. Trwało to ponad miesiąc czasu. Lekarze nie dawali mi już nawet szans na długi życie, wręcz poinformowano mego męża, że może już przygotować się na moją śmierć. 

O tym, że po każdej nawet największej burzy w końcu zaświeci słońce, a czasem i rozkwitnie tęcza na niebie, a woda niesie ze sobą życie spękanej ziemi, wie prawie każdy. Albo, jak ogromne cierpienie okazuje się niesamowitym szczęściem i radością, np. ciężki trud porodu jest zarazem wspaniałym cudem narodzin dziecka, o tym wiedzą matki, które to przeżyły. My natomiast poznaliśmy smak bólu rozłąki długo oczekiwanej kochanej istoty i radość, jaką w tym miejscu wylał na nas Bóg.

Panie Jezu, oświeć mą duszę i umysł, bym mógł złożyć swoje świadectwo. Amen.

Urodziłem się w 1966 roku w dniu Św. Jana Chrzciciela. W 1969 roku, gdy liczyłem sobie niecałe trzy lata, mój ojciec w wieku trzydziestu lat zmarł na nowotwór. Zostaliśmy tylko z mamą. Moja mama miała wtedy dwadzieścia trzy lata.