Treść pierwotnego kerygmatu, czyli przepowiadania, można ująć w formułę: Jezusa, “którego wyście ukrzyżowali”, Bóg wskrzesił z martwych (motywacja na bazie Ps 16), posadził “po swojej prawicy” (czyli przywrócił do pierwotnej chwały) oraz uczynił Panem i Mesjaszem (argumenty z Ps 110). Jest On źródłem zbawienia powszechnego, a więc dostępnego zarówno dla żydów, jak i dla pogan, a dokonuje się to wyłącznie przez odpuszczenie grzechów.

“Siłą napędową”, czyli spiritus movens wspólnoty Kościoła, jest Duch Święty, który prowadzi dalej dzieło zapoczątkowane przez Jezusa, formując uczniów w prawdzie i głębszym poznaniu Boga. Pod natchnieniem Ducha tworzy się struktura kościelna (apostołowie, diakoni, presbyteroi, episkopoi, nauczyciele, prorocy) oraz prowadzona jest misja ewangelizacyjna Kościoła (Dzień Zesłania Ducha Świętego, Sobór Jerozolimski, wyprawy misyjne Pawła).

Życie Kościoła jest ukazane głównie w tzw. summariach. Jest to życie ukryte i spokojne, przeniknięte wytrwałą modlitwą i jednością wiary, oparte o wspólnotę dóbr i chrześcijańskie caritas. Funkcją diakonów jest nauczanie i ewangelizowanie, na czele wspólnot stoją starsi, czyli presbyteroi lub inaczej episkopoi (w Dz są to terminy synonimiczne). Nauczyciele odpowiadają za przekaz wiary, a prorocy tłumaczą słowo Boże. I jedni, i drudzy tworzą łącznie zarząd Kościoła w Antiochii Syryjskiej (tzw. Pięciu z Antiochii) i mają władzę “nakładania rąk”, czyli delegowania do zadań misyjnych (tak było w przypadku wysłania Barnaby i Pawła, Dz 13,1nn). Mandat misyjny jest nie tylko wyrazem urzędu, ale przede wszystkim płynie z natchnienia Ducha Świętego. Kościół jest więc “charyzmatyczny”, a Dzieje Apostolskie Łukasza stają się kolejną, piątą Ewangelią. Ewangelią Ducha Świętego.

Ks. Dr Wojciech Michniewicz