Rozdział między “ludem żydowskim” a “ludem z pogan” pociąga za sobą wprowadzenie po raz pierwszy w Dziele Łukaszowym pojęcia ekklēsia, Kościół, jako wspólnoty odmiennej od Synagogi (od Dz 5,11 aż do 20,28). Odtąd droga do poznania Boga nie wiedzie poprzez judaizm, ale wprost przez wiarę w Jezusa.

Przypieczętowaniem tej zmiany są decyzje tzw. Soboru Jerozolimskiego, który odbył się w ostatnich miesiącach 51 roku pod przewodnictwem Jakuba, pierwszego biskupa Jerozolimy i “brata Pańskiego” (nie jest to Jakub, syn Zebedeusza, który wtedy już nie żył). Przyjęto wówczas jako normę we wzajemnych relacjach między judeo- a etnochrześcijanami cztery tzw. klauzule Jakubowe: powstrzymanie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu (Dz 15,20.29). Chodziło o unikanie przez etnochrześcijan tego wszystkiego, co mogłoby ranić uczucia judeochrześcijan. Dekret był skierowany do wspólnot chrześcijańskich Antiochii Syryjskiej, Syrii i Cylicji i miał raczej charakter czasowy i lokalny. Na Zachodzie był potem interpretowany jako występujący przeciwko trzem grzechom głównym: bałwochwalstwu, zabójstwu i nieczystości.

Decyzje soboru były przełomowe dla dalszego rozwoju chrześcijaństwa, chroniły bowiem z jednej strony tradycję judeochrześcijan i ich uczucia religijne odziedziczone po Starym Testamencie, a z drugiej dawały etnochrześcijanom wolność od Prawa Mojżeszowego. Były proeklezjalne, przyszłościowe i radykalne w swych ustaleniach.

Kościół przedstawiony w Dziejach jest wspólnotą otwartą i misyjną. Wydarzeniem przełomowym jest tu wizyta ewangelizacyjna Piotra - pod wyraźnym wpływem Bożego natchnienia - w domu poganina Korneliusza, setnika rzymskiego, w Cezarei Nadmorskiej (Dz 10). Misja wśród pogan nie jest więc wyłącznie efektem zamknięcia się żydów na osobę Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego oraz - jeszcze bardziej - na możliwość zbawienia ofiarowanego poganom (z motywu zazdrości: 13,45; 17,5), ale przede wszystkim jest wyraźną wolą Boga, zapowiedzianą już w tekstach Starego Przymierza.