Teksty liturgiczne ze Środy Popielcowej wskazują na potrzebę wewnętrznego, duchowego przeżywania postu: prorok Joel mówi nam o rozdzieraniu serc, a nie szat. Z kolei św. Paweł wzywa, byśmy nie przyjmowali na próżno łaski Bożej (2Kor 6,1), ale wykorzystali ten czas na pojednanie z Bogiem: “W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!” (2Kor 5,20). Jest to bowiem szczególny czas wylania łaski Bożej na wspólnotę Kościoła: “mówi bowiem Pismo: W czasie pomyślnym wysłuchałem ciebie, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą. Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia” (2Kor 6,2).

Ewangelista Mateusz ukazuje nam trzy płaszczyzny działania, na których powinniśmy się poruszać w tym szczególnym okresie: jałmużna, modlitwa i post (6,1nn). To nie są tylko czyny miłosierdzia, ale trzy relacje: jałmużna określa relację do drugiego człowieka, modlitwa jest relacją do Boga, natomiast post - relacją do samego siebie. Na pierwszym miejscu Mateusz wymienia relację do bliźniego i nie czyni tego bez powodu: do Boga bowiem wędrujemy przez drugiego człowieka i razem z nim; nigdy osobno i nigdy “po trupach do celu”. Takie też było nauczania papieża, Jana Pawła II: drogą Kościoła jest człowiek.

Na drugim miejscu - albo, jak kto woli, w centrum - jest relacja do Boga, a dopiero na końcu - relacja do samego siebie, czyli tzw. post. Zwróćmy zatem uwagę, jak precyzyjnie Kościół - przy pomocy Słowa Bożego - nakreśla nam właściwe kierunki naszych wielkopostnych postanowień i ich hierarchię. À propos, najlepsze myślenie o sobie, to przestać myśleć wyłącznie o sobie.

Z kolei teksty liturgiczne z czwartku po Środzie Popielcowej ukazują nam dwie drogi ludzkiego życia. Wybór zawsze należy do człowieka: “Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście” (Pwt 30,15); “... życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie” (Pwt 30,19). Jak z tego wynika, Bóg nikogo nie zmusza do pójścia Jego drogą, do wsłuchania się w Jego słowa. Pozostawia to w gestii wolnej decyzji każdego z nas.