Jezus Chrystus interioryzuje i radykalizuje to przykazanie, każąc spojrzeć głębiej, aby rozpoznać korzenie zła w nas samych. Z głębi naszego serca wyrastają wszystkie formy przemocy przeciwko życiu. Podlega karze nie tylko ten kto zabija, ale także i ten, kto żyje w nieprzebaczeniu lub źle odnosi się do brata. Godność człowieka jest tak wielka, że Bóg nie zezwala na jakąkolwiek formę szkodzenia bliźniemu. Jezus stwierdza, że przykazanie piąte jest daleko bliżej nas, aniżeli nam się to wydaje. Nie trzeba zabić brata czy siostry, sąsiada czy sąsiadki, aby zgrzeszyć przeciwko piątemu przykazaniu. „Słyszeliście, że powiedziano przodkom Nie zabijaj ; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi” (Mt 5, 21-22a).

Życie jest wprawdzie darem, ale i zadaniem: jest to talent, którym tak należy obrócić aby Bóg był  w nim uwielbiony. Św. Paweł w liście do Efezjan stwierdza, że człowiek został stworzony aby oddawać chwałę Bożemu Majestatowi. Dar życia ma zaowocować. Stanie się tak jeżeli człowiek weźmie swój własny krzyż i będzie naśladował Jezusa każdego dnia.

Dla autorów Pisma Świętego jest oczywiste, że życie jest darem od Boga od początku, tj. momentu poczęcia. Jeremiasz został namaszczony na proroka już w łonie swojej matki. „Zanim ukształtowałem cię w łonie twojej matki znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię” (Jr 1, 5). Psalmista wyśpiewuje przepiękny hymn o „tkaniu” ciała i duszy już w łonie swojej matki. „Ty, bowiem utworzyłeś moje nerki, Ty utkałeś mnie w łonie mej matki. Dziękuję, że stworzyłeś mnie tak cudownie, godne podziwu są twoje dzieła.  I dobrze znasz moją duszę, nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem, utkany w głębi ziemi. Oczy Twoje widziały me czyny i wszystkie są spisane w Twej księdze; dni określone zostały, chociaż żaden z nich jeszcze nie nastał” (Ps 139, 13-16).

Bóg jest właścicielem życia i troszczy się o jego zachowanie. Prawa świeckie winny je respektować.  W przeciwnym wypadku wchodzą w nieuchronny konflikt z Bogiem. W Księdze Wyjścia czytamy o położnych, które nie wykonały rozkazów faraona o zabijaniu nowo narodzonych chłopców „ponieważ bały się Boga” (Wj 1, 21). Warto zwrócić uwagę na nagrodę, jaką otrzymały od Boga - On zapewnił im potomstwo. Zamach faraona na życie nie narodzonych typizuje próbę zgładzenia dzieciątka Jezus przez Heroda. Bóg ponownie i tu zainterweniował objawiając Józefowi plan rzezi niemowląt i ten uciekł do Egiptu zachowując życie Dawcy Życia.