W konsekwencji tego wydarzenia Jezus tłumaczy cierpliwie swoim uczniom, iż ten, kto naprawdę chce pójść za Nim, musi “zaprzeć się samego siebie”, czyli zrezygnować z szukania własnej wygody i korzyści w życiu, i w ten sposób wziąć swój krzyż i iść za Nim (w.24). Nadto dodaje, że kto straci, czyli “zmarnuje” swoje życie tutaj na ziemi ze względu na Niego (np. służąc innym i pomagając im, a nie myśląc wyłącznie o własnej pomyślności), ten je zachowa na życie wiecznie (w.25). A bezpośrednio potem, jak opowiada dalej św. Mateusz, Jezus bierze ze sobą trzech spośród swoich najbliższych uczniów: właśnie Piotra, Jakuba i jego brata, Jana, prowadzi ich na górę wysoką, stojącą osobno, i tam przemienia się wobec nich. Ukazuje im swoje bóstwo i w ten sposób umacnia ich wiarę w obliczu zbliżającego się Wielkiego Tygodnia Jego męki i śmierci. Piotr pozostaje zatem nadal, jak poświadcza to kontekst Ewangelii wg św. Mateusza, najbliższym i wybranym uczniem Mistrza z Nazaretu. Nic nie traci, na skutek swych ludzkich słabości i niezrozumienia Jezusa (nota bene, wynikającego z zatroskania o Niego), z przywileju pierwszeństwa, danego mu przez Pana.

Ks. Dr Wojciech Michniewicz