W jakim kontekście Łukasz wykorzystuje ten termin? Łączy go z wymienionymi wcześniej terminami christos i kyrios  w Ewangelii Dzieciństwa (2,11), wskazując na Jezusa jako Pana, Mesjasza i Zbawiciela. Do Jego zadań będzie należało przyniesienie “wszystkim ludziom zbawienia” (3,6), które się zrealizuje “przez odpuszczenie ich grzechów” (1,77). On sam stanie się ich “zbawieniem” (2,30), czyli ratunkiem od zła fizycznego i duchowego.

Pneumatologia
Cała Ewangelia Łukaszowa jest przeniknięta działaniem i Osobą Ducha Świętego. Można rzec, iż bez Jego obecności nic się nie dzieje. Pojawia się On w życiu Jana Chrzciciela, Elżbiety i Zachariasza, starca Symeona, jest obecny w życiu Maryi, a przede wszystkim towarzyszy Jezusowi od chwili poczęcia (1,35), przez życie dorosłe i nauczanie publiczne (3,22) aż po śmierć, kiedy to Jezus “oddaje” Ojcu “swego ducha” (23,46). Jezus jest “pełen Ducha Świętego” (4,1), a Jego nauczanie przebiega “w mocy Ducha” (4,14). Obiecuje Go też wspólnocie uczniów (24,49), czyli rodzącemu się Kościołowi, i udziela Go w dniu Pięćdziesiątnicy, czyli w dniu Zesłania Ducha Świętego (Dz 2,1-4). Duch Święty jest zatem łącznikiem między “historią Jezusa” (Ewangelia) a “historią Kościoła” (Dzieje Apostolskie), gwarantuje ciągłość i jedność historii zbawienia. A co najważniejsze, Bóg Ojciec z chęcią udziela Go wszystkim, którzy Go o Niego proszą (11,13).

Eklezjologia
Innym tematem drogim Łukaszowi jest nauka o Kościele jako wspólnocie uczniów Jezusa, czyli eklezjologia. Co prawda, termin “kościół” (greckie ekklēsia) nie pojawia się ani razu w jego Ewangelii, a dopiero w Dziejach, ale jest to zrozumiałe z punktu widzenia założeń teologicznych: Ewangelia bowiem to “czas Jezusa”, natomiast dopiero Dzieje Apostolskie są “czasem Kościoła”. Niemniej sam układ treści w Ewangelii wskazuje na to, iż Łukasz pisze ją mając przed oczyma obraz wspólnoty Kościoła. Widzimy to dobrze w scenie towarzyszenia Jezusa dwu uczniom w drodze do Emaus, gdy uciekali z Jerozolimy w obawie przed aresztowaniem i śmiercią (Łk 24,13-35). Tak jak wtedy, tak samo i potem Jezus towarzyszy swemu Kościołowi w drodze przez świat, podtrzymuje na duchu i wyjaśnia Pisma, “łamie dla nich chleb” i karmi Eucharystią, daje się im rozpoznawać w różnych, zwłaszcza trudnych, momentach dziejów Kościoła. Życie Jezusa staje się w jakiejś mierze zapowiedzią oraz programem działalności Jego Kościoła.

Z pojęciem Kościoła wiąże się nierozerwalnie temat Królestwa Bożego, który jest “ważny” dla Łukasza, “wiodący” dla Mateusza, a “jedyny” dla Marka. Ewangelista podaje, iż Jezus przychodzi na świat, bo “musi” głosić Dobrą Nowinę o Królestwie Bożym (4,43), pragnie wyjaśniać swoim uczniom “tajemnice” Królestwa (8,10). Do “ubogich” bowiem, czyli pokornych, oraz do “dzieci”, czyli uznających swą relację względem Boga Ojca, ono przede wszystkim należy (6,20; 18,16n).