Natomiast nie czyni tego, gdy wprowadza do swej greckiej Ewangelii terminy pochodzenia łacińskiego. Potwierdza tym samym, że pisze do środowiska rzymskiego, a jego odbiorcy doskonale je rozumieją. Przytoczmy tu parę takich przykładów: spekūlatōr (łc. speculator), czyli strażnik (6,27); kodrantēs (łc. quadrans), czyli moneta o wartości 1/4 asa (12,42); kentyriōn (łc. centurio), czyli dowódca centurii wojska, setnik (15,39.44n); praitōrion (łc. praetorium), inaczej rezydencja pretora, pałac (15,16); legiōn (łc. legio), to legion wojska rzymskiego (5,9.15) i jeszcze czasownik fragelloō (łc. flagellō), chłostać, biczować.
Kolejnym wskazaniem na etnochrześcijańskich odbiorców jego Ewangelii jest niewielka ilość cytatów ze Starego Testamentu. Dla nich bowiem święte teksty żydowskie nie stanowiły istotnego argumentu na rzecz wiary w Jezusa jako Mesjasza, którego np. miałyby potwierdzać jako teksty prorockie.
Skądinąd wiadomo, iż poganie tamtej epoki oczekiwali na nadejście jakiegoś męża opatrznościowego, określanego po grecku zwrotem anēr theios, czyli mąż boży. Przyniesie on odnowienie dotychczasowej rzeczywistości, stanie się źródłem nadziei na lepsze życie. Jego znakiem rozpoznawczym będą liczne cuda (uzdrowienia, wskrzeszenia). I tak właśnie przedstawia Jezusa św. Marek: Jezus jest przede wszystkim cudotwórcą (Ewangelista opisuje aż 19 cudów i znaków Jezusa), a potem dopiero nauczycielem i mówcą (tylko trzy większe mowy Mistrza z Nazaretu). Zauważamy tu wyraźny kontrast względem Ewangelii Mateuszowej, skierowanej - przypomnijmy - do judeochrześcijan, w której Jezus wygłasza aż pięć wielkich mów na wzór pięciu ksiąg Tory Mojżeszowej, jest wiele cytatów ze Starego Testamentu jako świadectwo wypełniania się Pism na osobie Jezusa jako Mesjasza i relatywnie mało opisów cudów.
Jak widać, każdy Ewangelista pod względem sposobu ukształtowania treści dopasowuje się do mentalności odbiorców, choć wszyscy, oczywiście, za przedmiot Dobrej Nowiny mają tę samą osobę Jezusa.
Dominujące cechy stylu Marka to obrazowość i zwięzłość języka, prostota w przekazie treści, bardzo staranne i wielokrotne precyzowanie czasu i miejsca wszystkich wydarzeń. Widać w tym dużą troskę o realizm przekazu, o mocne zakorzenienie opisów w ówczesnej czaso-przestrzeni Palestyny. Jego opisy scen są na ogół krótkie i żywe, bez zbędnych słów. Marka można zatem określić jako narratora wydarzeń, podczas gdy Mateusza jako teologa interpretatora. Wszystko to razem sprawia, iż Ewangelia Markowa jest najkrótsza z pozostałych - zawiera zaledwie szesnaście rozdziałów (dla porównania: Mateuszowa jest najdłuższa - ma aż 28 rozdziałów, potem jest Łukaszowa z 24 rozdziałami, a trzecia w kolejności to Janowa - 21 rozdziałów).
