Niektórzy radzą sobie ze sobą, są szczerzy przed Bogiem i uważają ze to wystarczy, ale niestety - NIE! Nie jesteśmy samotnymi wyspami. Święty Paweł zachęca nas do tego, aby nasze życie, nasza miłość była bez obłudy (Rz 12,9). Dobra wola i dobre uczynki nie wystarczą. Bez prawdy – MIŁOŚĆ nie jest prawdziwą miłością – jest pozorem, udawaniem. Boga nie zadowalają pozory, innych także. Obłudne relacje zawsze są budowaniem na piasku, jako takie runą, staną się ruiną. Bóg wzywa nas do zdjęcia masek, a jeśli się boimy prośmy, aby On to zrobił.
 
Zakładamy różne maski. Czasami zdejmujemy jedna maskę i zakładamy inną. Często pod maską uśmiechu ukrywa się gniew; pod maską smutku – wołanie o akceptacje i uznanie; pod maską siły i mocy – lęk; pod maska pomagania innym – ucieczka przed pomocą sobie. Maska zawsze ukrywa coś ważnego, zasłania prawdę, może być narzędziem manipulacji do osiągnięcia innego celu. Maska zawsze jest pozorem, jest falsyfikatem naszej prawdziwej osoby. My sami nie lubimy podróbek, zwłaszcza tanich, nikt nie lubi być oszukiwany.

Maski niszczą naszą osobowość.

Maski zniekształcają nasz wewnętrzny obraz. Żyjąc w maskach pozwalamy na życie potwora (lub potworów) w nas. Maska jest pozorną ochroną. Zdejmowanie maski w samotności, pod osłona nocy i nakładanie ich na różne sytuacji prowadzi do wewnętrznych konfliktów. Konflikt zawsze jest niszczący. Niszczy nasze życie wewnętrzne, duchowe a w końcu fizyczne (najczęściej ujawnia się w chorobie naszego najsłabszego narządu).

Św. Paweł zachęca nas, abyśmy odrzucili wszelkie zło, wszelki podstęp i udawanie, zazdrość i jakiekolwiek złe mowy (zob. 1 P2,1-2).

W „masce”:
- nie możemy zbliżyć się do Boga,
- nie możemy składać Bogu swoich darów,
- nie możemy ogłaszać Bożej chwały.

Dziś jest moda na maski – na pozory i udawanie. Bóg chce abyśmy byli wolni od udawania i fałszu.

Marzanna Oniśko