Nawrócenie

• 34 r., Damaszek (Dz 9,3nn; Ga 1,12nn; Ef 3,2n);
• Paweł wędrował do Damaszku pieszo (nie konno), co sugerują dwie wypowiedzi: Dz 9,8 i 22,11 zawierające grecki czasownik cheiragōgeō, “prowadzić za rękę”. Oślepionego Pawła jego współtowarzysze “prowadzili za rękę” do Damaszku, gdyż sam nie był w stanie iść dalej. Gdyby jechali konno, o wiele prościej byłoby posadzić go na konia i w ten sposób odbyć dalszą część podróży.

Pobyt w Arabii

• II poł. 34, chodzi o tereny na południe od Damaszku. Był to czas “rekolekcji” osobistych i przemyśleń, ale chyba też i czas pierwszej ewangelizacji;
• pobyt w Damaszku: koniec 34 / początek 35 - II poł. 37.

Ucieczka z Damaszku

• II poł. 37 (2Kor 11,32n; Dz 9,23nn).

Pierwsza wizyta w Jerozolimie po nawróceniu

• II poł. 37 (Ga 1,18nn; Dz 9,26nn).

Pobyt w Syrii i Cylicji (tzw. nieznane lata)

• 37/38 - 44/45 (Ga 1,21nn; Dz 9,30);
• Barnaba przyprowadza Pawła do Antiochii (Dz 11,25n);
• 41/42, wizja Pawła (2Kor 12,1nn);
• 44/45, działalność w Antiochii.

Misja na Cyprze i w Azji Mniejszej (tzw. I podróż misyjna)

• 45-46 (Dz 13n). Na czele tej pierwszej wyprawy stał - jak się wydaje - Barnaba, nie Paweł. Stąd jej celem był pierwotnie tylko Cypr, miejsce pochodzenia Barnaby. On też dobrał sobie za towarzysza Marka, swego kuzyna. Gdy - chyba za namową Pawła - postanowili wyruszyć też do Pamfilii i Pizydii, czyli na kontynent, wówczas Marek od nich się odłączył. Paweł nie pozostawił też żadnego listu ani aluzji do wspólnot z pierwszej wyprawy, co jest zrozumiałe, gdy przyjmiemy, że nie on stał na jej czele.