Opis Bożego Narodzenia znajdujemy w Nowym Testamencie w dwu miejscach: w Ewangelii według św. Mateusza oraz w Ewangelii wg św. Łukasza. Obie te księgi zawierają we wstępnych rozdziałach krótkie, ale bardzo plastyczne obrazy związane z narodzinami Jezusa. Określane są one jako Ewangelie Dzieciństwa (Mt 1-2; Łk 1-2). Przedmiotem naszego zainteresowania będzie Mateuszowa wersja tego opisu.

“drzewo rodowe” Jezusa
Początek Ewangelii to długa i - wydawało by się - zupełnie niepotrzebna lista imion przodków Jezusa. Jednak z punktu widzenia judeochrześcijan - a do tego przecież środowiska tekst był adresowany - jest to bardzo ważne świadectwo o zakorzenieniu Jezusa w Narodzie Wybranym. Genealogia spełniała funkcję dowodu tożsamości: im była dłuższa, tym wzbudzała większy szacunek i była mocniejszym potwierdzeniem prawowitego pochodzenia osoby. Genealogia Jezusa jest najdłuższa w Piśmie świętym. Nie ma absolutnie nikogo, kto mógłby się poszczycić lepszym co do długości i co do jakości “drzewem genealogicznym”. Po pierwsze, składa się ona z trzech zestawów po 14 imion każdy, po drugie - sięga poprzez króla Dawida aż do samego Abrahama. Tym sposobem Ewangelista pragnął pokazać czytelnikom, że Jezus ma najlepsze - pośród wszystkich Żydów - zakorzenienie w Narodzie Wybranym. Jest Żydem par excellence.

Można postawić pytanie, dlaczego Mateusz dzieli rodowód Jezusa na trzy części po 14 imion? Co więcej, w zakończeniu genealogii, w w.17, wyraźnie - żeby nikt nie miał żadnych wątpliwości, jak należy interpretować ten rodowód - raz jeszcze zbiera dane genealogiczne Jezusa, stwierdzając jasno, że chodzi mu o trzy grupy po 14 imion każda. A zatem, jaka myśl jest zawarta w takim ujęciu rodowodu? Otóż w tradycji żydowskiej imię “Dawid” było zapisywane trzema spółgłoskami: d, w, d. A ponieważ każda spółgłoska w języku hebrajskim ma swoją wartość numeryczną, stąd imię to można zapisać liczbowo jako: 4+6+4, co daje łącznie 14. W taki oto sposób liczba “14” stała się symbolicznym określeniem Dawida.

Natomiast potrojenie pewnej wartości (np. “święty, święty, święty”) oznacza w tradycji semickiej doprowadzenie czegoś do doskonałości, do pełni. Potrojenie zatem liczby Dawidowej “14” oznacza w kontekście genealogii Jezusa, iż to właśnie On jest owym oczekiwanym nowym Królem z rodu Dawida, i to absolutnie doskonałym.