Niniejszy tekst papież Franciszek wygłosił do zgromadzonych członków Odnowy Charyzmatycznej w Auli Pawła VI w dniu 31 października 2014 r. Nagłówki zostały naniesione przez redakcję strony ezechiasz.org. Wierzymy, że jest to ważne przesłanie do całego Kościoła.

„Drodzy bracia i siostry,

Witajcie!

Dziękuję wam za serdeczne powitanie i pozdrawiam was wszystkich serdecznie. Wiem, że Katolicka Fraternia już spotkała się z zarządem i radą oraz że tego wieczoru otworzycie szesnastą międzynarodową konferencję z naszym drogim Ojcem Raniero. Byliście tak życzliwi,  że udostępniliście mi program spotkania i widzę w nim, że spotkanie rozpoczyna się od słów, które skierowałem do Ruchu Odnowy w Duchu Świętym podczas naszego spotkania na stadionie olimpijskim w czerwcu.

Chciałbym pogratulować każdemu z was za przyłączenie się do czegoś, co zostało przedstawione jako motyw przewodni tego spotkania. Przez ostanie dwa miesiące Katolicka Fraternia oraz ICCRS (Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej) pracowały razem i dzieliły przestrzeń biurową w Palazzo San Calisto, „Arka Noego”. Mam świadomość, że ta decyzja mogła być niełatwa do podjęcia i dziękuję wam serdecznie za to świadectwo jedności i łaski, którą przekazujecie całemu światu.

Teraz chciałbym rozważyć kilka tematów, które uważam za istotne.

1.    Jedność w różnorodności
 
Jednolitość nie jest katolicka, nie jest chrześcijańska. Chodzi raczej o jedność w różnorodności. Katolicka jedność jest różnorodna, ale jest jedna; to jest  ciekawe! Przyczyna różnorodności jest również przyczyną jedności: jest nią Duch Święty.  Duch Święty czyni dwie rzeczy: On stwarza jedność w różnorodności. Jedność nie implikuje jednolitości; niekoniecznie oznacza robienie wszystkiego razem albo myślenia w  ten sam sposób. Nie oznacza również utraty tożsamości.

Jedność w różnorodności jest tego wręcz przeciwieństwem. Zakłada ona radosne rozpoznanie oraz akceptację przeróżnych darów, których Duch Święty udziela każdemu oraz  lokuje te dary w służbie wszystkim członkom Kościoła. Oznacza ona umiejętność słuchania, jak i akceptowania różnic w wolności, by móc myśleć  inaczej, by wyrazić siebie z całkowitym szacunkiem do kogoś kto jest moim bratem lub siostrą. Nie obawiajcie się różnic! Jak napisałem w Evangelii Gaudium: „Wzorem nie jest  kula, gdzie każdy punkt jest równo oddalony od centrum i nie ma różnicy między jednym  punktem a drugim. Wzorem jest wielościan, odzwierciedlający położenie wszystkich  partykularyzmów, które zachowują w nim oryginalność” (236), ale jednak tworzą jedność.