Teksty biblijne, wykorzystane w liturgii eucharystycznej tego okresu, są zaczerpnięte zasadniczo z dwu ksiąg: z Księgi proroka Izajasza ze Starego Testamentu oraz z Ewangelii według św. Mateusza z Nowego Testamentu. Teksty Izajaszowe zawierają wiele obietnic dotyczących nadejścia Mesjasza, czyli idealnego króla z rodu Dawida. Teksty Mateuszowe natomiast ukazują, w jaki sposób te zapowiedzi wypełniają się na Jezusie (stąd Ewangelię Mateuszową nazywa się niekiedy “Ewangelią wypełnienia”). Zestawienie wypowiedzi obu ksiąg ma umocnić naszą wiarę w Jezusa jako oczekiwanego Mesjasza.

W duchowym przeżywaniu Adwentu towarzyszą nam szczególnie dwie postaci biblijne: Jan Chrzciciel, prorok “pogranicza”, i Maryja, Matka Mesjasza. Obie są wzorem i wezwaniem do nawrócenia i cierpliwego oczekiwania. Nawrócenie ma polegać na naprawieniu relacji z Bogiem, z drugim człowiekiem i z samym sobą, stosownie do znaczenia greckiego terminu metanoia: dosłownie: “przejść z jednego umysłu do drugiego”, a zatem - zmienić sposób myślenia i wartościowania ludzi i spraw.

Oczekiwanie natomiast nie jest biernym czekaniem “na koniec świata”, lecz aktywnym czuwaniem, co w rozumieniu biblijnym jest związane z modlitwą, czyli rozmową z Bogiem, nawiązaniem z Nim właściwej, żywej relacji. Stąd Adwent to czas modlitwy «o każdej porze», en panti kairō (Łk 21,36), co nie oznacza nieustannego powtarzania wyuczonych na pamięć modlitw i mnożenia nowych, lecz stałą świadomość ojcowskiej, kochającej i troskliwej obecności Boga. To świadomość, że nigdy nie jestem samotny, jakkolwiek w życiu mogę być sam. To świadomość Bożej Opatrzności nade mną. Taka “modlitwa” pomaga też właściwie czuwać nad sobą, czyli - nad swoimi myślami, słowami i czynami. Ewangelie wyrażają to m.in. dwoma plastycznymi greckimi terminami: grēgoreite i agrypneite (oba można przetłumaczyć jako: “czuwajcie!”). I jeden, i drugi wyraża ideę czuwania, ale pierwszy zawiera obraz przyjęcia postawy wyprostowanej (z uprzedniej pozycji leżącej), drugi natomiast oznacza “spanie na otwartej przestrzeni” (aby nie dać się zaskoczyć przez przeciwnika).

Czekanie na Jezusa nie jest beznadziejnym czekaniem na Godota . Jezus przyjdzie na pewno, nie wiemy tylko, kiedy. Przyjdzie bez uprzedniego poinformowania nas o tym, przyjdzie nagle i niespodziewanie (stąd inne obrazy biblijne zapowiadają, że przyjdzie On “jak potrzask”, “jak złodziej”). Wezwanie do czuwania jest zatem stale aktualne.