Nadto długość centralnej części świątyni jerozolimskiej wynosiła “czterdzieści łokci” (1Krl 6,17; Ez 41,2), tyle samo liczyły małe dziedzińce w wizji Ezechiela (Ez 46,22) i bramy Ekbatany, stolicy państwa Medów (Jdt 1,4). Każda kadź świątynna miała pojemność “czterdziestu bat” (1Krl 7,38); a namiestnicy przed Nechemiaszem (sic!) pobierali dziennie od ludu “czterdzieści syklów srebra” na chleb i wino (Ne 5,15). Winny kary otrzyma nie więcej niż “czterdzieści uderzeń”, aby przez mnożenie razów ponad tę liczbę chłosta nie była nadmierna i aby nie został pohańbiony Izraelita (Pwt 25,3). Chazael w imieniu chorego Ben Hadada, króla Aramu, przyniósł Elizeuszowi dary na “czterdziestu wielbłądach” (2Krl 8,9), a babilońska codzienna ofiara dla bożka Bela wynosiła m.in. “czterdzieści owiec” (Dn 14,3).
Konteksty nowotestamentowe
Ewangeliści używają terminu “czterdzieści” wyłącznie w związku z kuszeniem i postem Jezusa: gdy został wyprowadzony na pustynię przez Ducha, był doświadczany przez diabła, a gdy przepościł “czterdzieści dni i czterdzieści nocy”, poczuł głód (Mt 4,2); Duch wyprowadza Go na pustynię, gdzie przebywał “czterdzieści dni” kuszony przez szatana, a aniołowie Mu usługiwali (Mk 1,13); wędrował wiedziony przez Ducha po pustyni “czterdzieści dni”, kuszony przez diabła, nic nie jadł w tym czasie, a po ich upływie poczuł głód (Łk 4,2). We wszystkich wypowiedziach podkreślone jest działanie Ducha, mocą którego Jezus przeciwstawia się pokusom szatana i pości przygotowując do misji nauczycielskiej.
Większość pozostałych wypowiedzi znajduje się u św. Łukasza w Dziejach Apostolskich: Jezus ukazywał się Apostołom przez “czterdzieści dni” i mówił o Królestwie Bożym (1,3); ponad “czterdziestu mężów” zawiązuje spisek przeciwko Pawłowi: nie będą ani jeść, ani pić, dopóki go nie zabiją (23,13.21); Piotr i Jan uzdrawiają chorego człowieka, który miał ponad “czterdzieści lat” (4,22), zaś w mowie Szczepana, pierwszego męczennika, słyszymy, że Mojżesz, gdy skończył “lat czterdzieści”, odwiedził swoich braci, Izraelitów (7,23), a po kolejnych “czterdziestu latach” ukazał się mu na pustyni Synaj anioł Pański w płonącym krzewie (7,30). Z mowy św. Pawła w Antiochii Pizydyjskiej dowiadujemy się, że Bóg dał Izraelowi Saula, syna Kisza, na króla na “czterdzieści lat” (lub: w wieku “czterdziestu lat”, 13,21).
Niektóre wypowiedzi nawiązują do wędrówki Izraelitów przez pustynię: Szczepan w swej mowie przypomina, że Mojżesz wyprowadził Izraela czyniąc znaki i cuda na pustyni “przez lat czterdzieści” (7,36), a potem - wyrzucając bałwochwalstwo Izraelowi - przytacza cytat z Am 5,25: czy to Mi składaliście ofiary przez “czterdzieści lat” na pustyni? (7,42). Do tematu pustyni odwołuje się też w Antiochii św. Paweł mówiąc, że Bóg niemal “czterdzieści lat” znosił cierpliwie obyczaje Izraelitów na pustyni (13,18). Ten przegląd tematyki “pustynnej” zamyka autor Listu do Hebrajczyków, który pisze, że Izraelici widzieli dzieła Boże przez “czterdzieści lat” na pustyni, a jednak kusili Go i wystawiali na próbę (cytat z Ps 95 w Hbr 3,10) i kończy retorycznym pytaniem: na kogo to Bóg gniewał się przez “czterdzieści lat”? (3,17). Paweł zaś wyznaje, że przez Żydów był pięciokrotnie bity po “czterdzieści razów” bez jednego (2Kor 11,24).
