Gdy Izraelici dotarli do oazy Kadesz-Barnea na południe od Kanaanu, wysłali szpiegów, by zbadali kraj w przeciągu “czterdziestu dni” (Lb 13,25; 14,34). Oni jednak nie mieli w sobie ufności w Bożą pomoc przy zdobyciu tej ziemi, dlatego zaczęli buntować innych przeciw Bogu i Mojżeszowi, jak to zresztą czynili i wcześniej. Jahwe więc zapowiedział im, że choć przemierzyli kraj w ciągu “czterdziestu dni”, to teraz każdy dzień zamieni się w rok i przez “czterdzieści lat” będą pokutować za winy (Lb 14,34). Poznają tym samym, co to znaczy, gdy Jahwe się oddali. Błąkali się odtąd po pustyni “czterdzieści lat”, dopóki nie wymarło pokolenie, które czyniło to, co jest złe (Lb 32,13), dopóki ich trupy nie zniszczały na pustyni (Lb 14,33), dopóki nie wyginął nieposłuszny naród, który wyszedł z Egiptu (Joz 5,6), bo pokolenie to budziło wstręt u Jahwe (Ps 95,10).
Bóg nie opuścił jednak swego ludu: karmił ich manną przez “czterdzieści lat”, aż dotarli do Kanaanu (Wj 16,35); “czterdzieści lat” prowadził Izraela po pustyni, aby go utrapić, wypróbować i poznać, czy jest wierny (Pwt 8,2); by dać mu do zrozumienia, że nie samym chlebem (= manną) żyje człowiek.
Kolejne konteksty podkreślają pozytywny aspekt wędrówki: Jahwe “czterdzieści lat” jest z Izraelem, opiekuje się nim na pustyni i dlatego niczego mu nie braknie (Pwt 2,7); przez “czterdzieści lat” nie zniszczyło się odzienie ani nie spuchły nogi Izraelitom (Pwt 8,4); nie podarły się ich szaty ani obuwie na nogach (Pwt 29,4).
Jeszcze długo po powrocie z wygnania babilońskiego lewici w ramach modlitwy świątynnej wspominali dobroć Jahwe, który kiedyś przez “czterdzieści lat” zaopatrywał Izraelitów na pustyni, tak że nie odczuwali żadnego braku: szaty ich się nie zniszczyły, nogi ich nie spuchły (Ne 9,21).
Prorok Amos podejmuje ten sam temat w formie wyrzutu wobec narodu: Jahwe wyprowadził go z Egiptu i wiódł przez pustynię przez “czterdzieści lat”, by posiadł ziemię Amorytów (Am 2,10), on jednak nie był Mu wierny. Bóg oczekiwał wierności, a nie ofiar: czy składaliście Mi ofiary przez “czterdzieści lat” na pustyni? (Am 5,25).
