Określenie Maryi “gwiazdą porankową” kojarzy się nam z okresem Adwentowego oczekiwania na narodziny Jezusa, przy zapalonej świecy roratniej, rozświetlającej ciemności nocy. Świeca ta symbolizuje ni mniej, ni więcej tylko Maryję jako zorzę poranną, zapowiadającą i poprzedzającą nadejście światła dnia, czyli Chrystusa. W tekstach biblijnych określeniem: “gwiazda świecąca, poranna”, jest nazwany Jezus jako Oblubieniec Kościoła (Ap 22,16). Podobnie każdy chrześcijanin, o ile wytrwa w wierności Jezusowi do końca, otrzyma w darze “gwiazdę poranną”, jako znak wyniesienia do wiecznej chwały (Ap 2,28). Maryja uczestniczy zatem w wyniesieniu Jezusa i jest zapowiedzią naszego wyniesienia, o ile będziemy wierni Jezusowi do końca naszego życia.
Określenie “pełna łaski” jest dokładnym cytatem ze sceny zwiastowania (Łk 1,28). Takimi bowiem słowami powitał Maryję anioł Gabriel, wskazując na Jej doskonałość w człowieczeństwie i wolność od wszelkiego zła. Jest zatem niepokalaną.
Podobną myśl zawiera określenie “prześliczna światłości”. Światło w Biblii jest dziełem Boga, zapowiedzią zbawienia przyniesionego przez Mesjasza. Maryja jako Matka Mesjasza i Boga uczestniczy w pełni w tym świetle, stąd jest nazwana “prześliczną światłością”. Może to być również nawiązanie do przytaczanego już obrazu niewiasty apokaliptycznej, “obleczonej w słońce” (Ap 12,1).
Kolejny werset: “ciebie Monarcha wieczny od wieków swojemu/ za Matkę obrał Słowu Jednorodzonemu/ przez które ziemi okrąg i nieba ogniste/ i powietrze, i wody stworzył przezroczyste”, nawiązuje i do opisu stworzenia świata w Rdz 1, i do prologu z Ewangelii Janowej. To właśnie w Prologu Jezus jest nazwany Słowem, przez które “wszystko się stało” (J 1,3), i to Słowem “jednorodzonym” (J 1,14.18). Z woli Bożej Matką Jednorodzonego Słowa Bożego zostaje “od wieków” wybrana Maryja, o czym nam opowiada scena Zwiastowania (Łk 1,26nn), a co staje się przedmiotem radosnego wychwalania w Godzinkach.
Określenie Maryi “oblubienicą” jest zapewne nawiązaniem do tekstu Księgi Pieśni nad Pieśniami, w której, w sensie dosłownym, jest opiewana gorąca miłość między chłopcem a dziewczyną, a w sensie duchowym chodzi albo o miłość między Bogiem Jahwe a Narodem Wybranym, albo między Chrystusem a Kościołem. Św. Bernard z Clairvaux widział w tym poemacie zapowiedź oblubieńczej miłości między Bogiem a Maryją jako Matką Jego Syna. Bóg Ją “przyozdobił sobie” wszelkimi łaskami, a szczególnie łaską niepokalanego poczęcia, czyli wolności od grzechu pierworodnego, bo przecież miała stać się Matką Jego Syna, Boga-człowieka. Takie rozumienie potwierdza kolejny werset, który podaje motywację owego “przyozdobienia” Oblubienicy: “bo przestępstwo Adama nie ma prawa w Tobie”. Chodzi tu właśnie o grzech pierworodny, czyli pierwsze nieposłuszeństwo człowieka wobec Boga, co zostało opisane w Rdz 2. Skutki tego nieposłuszeństwa dziedziczy teraz każdy człowiek z racji na skażenie, osłabienie natury ludzkiej, które wtedy nastąpiło. Jedyną osobą zachowaną od tego “przestępstwa Adama”, od tej “zmazy pierworodnej”, jest Maryja, jak o tym nas uczy dogmat o Niepokalanym Poczęciu NMP.
