Niektórzy egzegeci, czyli teologowie zajmujący się wyjaśnianiem słów Pisma świętego, uważają, iż w Starym Testamencie pierwsze słowa, jakie wypowiada dopiero co stworzony przez Boga człowiek, to nic innego jak prawdziwa pieśń miłości: «Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała!» (Rdz 2,23). Mężczyzna znajduje w kobiecie swoje dopełnienie, są bowiem tożsamej natury. Dopiero będąc razem tworzą pełnię człowieczeństwa.

Miłość jako uczucie rodzące się między dwojgiem ludzi często gości na kartach ST (np. dla Izaaka Rebeka jest prawdziwą pociechą po śmierci jego matki, Sary; Jakub z miłości do Racheli jest w stanie pracować u swego kuzyna przez siedem lat, a potem przez kolejne siedem, gdy kuzyn wykorzystuje jego dobroć, samemu okazując się nieuczciwym i niewiarygodnym; a Elkana pociesza swoją ukochaną, ale bezdzietną Anną, że jej obecność przy nim jest dla niego ważniejsza niż dziesięciu synów). Stąd zrozumiała staje się piękna zachęta ze strony skądinąd pesymistycznego Koheleta: «Używaj życia z niewiastą, którąś ukochał, po wszystkie dni marnego twego życia, których ci Bóg użyczył pod słońcem» (9,9).

U proroków miłość oblubieńcza między mężem a żoną staje się obrazem relacji Jahwe do Narodu Wybranego. Po raz pierwszy w swoim nauczaniu taki obraz wprowadza prorok Ozeasz z VIII w. p.n.e., ale podejmują go niemal wszyscy pozostali prorocy, a szczególnie Ezechiel w pięknych, acz szokujących śmiałością swych przedstawień scenach . Ta myśl kontynuowana jest konsekwentnie w NT: Jezus jest Oblubieńcem, a Kościół — Oblubienicą (Mk 2,19; J 3,29; Ef 5,25 ; Ap 21–22).

O miłości romantycznej, uczuciowej i zmysłowej dwojga zakochanych mówi cała księga Pieśni nad pieśniami, czyli - tłumacząc ten semicki w swej stylistyce tytuł na język polski - «najpiękniejsza z pieśni». I słusznie została tak określona, bo w głębokich i przejmujących słowach (np. zwroty: «być chorą z miłości», «mój miły jest mój, a ja jestem jego») mówi zarówno i o wieloaspektowości tego wspaniałego uczucia, jak i potrafi wznieść się ponad partykularność i doczesność, nadając tym samym księdze nieprzemijającą wartość: «jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia, płomień Jahwe» (8,6).