Na kilkaset lat wcześniej przed przyjściem na świat Jezusa Chrystusa nieznany autor zdumiewająco trafnie opisał śmierć, ale i zmartwychwstanie Jezusa - Sługi JAHWE.
Przedmiotem pierwszej Pieśni jest wstępne przedstawienie Sługi. Czyni to sam Jahwe. Kim jest jednak Sługa, dokładnie nie wiadomo. Jahwe stwierdza jedynie, że jest on przez Niego wybrany, obdarzony darem Bożego Ducha i posłany na świat, aby przyniósł narodom pogańskim „prawo” (42,1.3-4). Tym słowem tłumaczy się hebrajski termin: miszpât. Oznacza on właściwie wyrok sądowy. Zadaniem Sługi będzie zatem dokonanie właściwego osądu wśród ludzi i wydanie sprawiedliwych wyroków. Na takie wyroki, oparte o uczciwość i prawdę, wyczekiwało wiele grup społecznych, i to nawet w samym Izraelu. Były to przede wszystkim wdowy i sieroty, które po śmierci mężów i ojców utraciły jedynych żywicieli i obrońców rodzin i często doznawały zarówno ucisku ze strony wpływowych a bezwzględnych możnych, jak i bezradności ze strony przekupionego wymiaru sprawiedliwości.
Wśród oczekujących na sprawiedliwe wyroki byli też ubodzy, anawim, jakże często pozbawieni jakiejkolwiek opieki ludzkiej i dlatego też całą swą ufność pokładający w Bogu Jahwe. Z czasem określenie anawim stało się wręcz synonimem słowa: pobożny i symbolicznym imieniem wszystkich zbawionych pośród Izraela. Ostatnią grupą społeczną oczekującą na sprawiedliwe wyroki sądowe byli tzw. obcy, nie-Izraelici, którzy z różnych względów osiedlili się na terenie Palestyny, zaakceptowani przez synów Abrahama. Oni również korzystali tylko z części przysługujących im praw. Wszyscy więc z utęsknieniem czekali na jakąś radykalną zmianę, na oddanie im słusznej sprawiedliwości, a ponieważ każdego niemal dnia doświadczali, że nie można jej znaleźć tu, na ziemi, dlatego z wielką żarliwością zanosili swoje modły do Boga, licząc głównie na Jego pomoc. Nic więc dziwnego, że teksty prorockie zapowiadające nadejście Mesjasza, zawsze łączą z nim nastanie czasów sprawiedliwości i prawa. Również pierwsza Pieśń o Słudze Jahwe o tym mówi, a o doniosłości problemu świadczy choćby to, że termin miszpât pojawia się w tej pieśni aż trzykrotnie.
Drugim, nie mniej ważnym zadaniem Sługi, jest stać się „światłem dla narodów” (42,6). Termin: światło, or, w nauczaniu proroków bardzo często był synonimem wyzwolenia, uratowania z trudnej sytuacji, a w głębszym znaczeniu - zbawienia. Taką właśnie myśl zawierają dalsze słowa o otwieraniu oczu niewidomym, wypuszczaniu z zamknięcia jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności (w.7). Można tę wypowiedź rozumieć zarówno dosłownie, jak i - co jest poprawniejsze - przenośnie, jako uwolnienie ludzi z ciemności zła przez pouczenie ich o Bożym prawie.
Sługa jest zatem przedstawiony przez autora biblijnego jako Mesjasz, który przyniesie sprawiedliwe wyroki sądowe oraz zbawienie. Lecz jego działalność nie jest ograniczona tylko do Narodu Wybranego. Już pierwsza Pieśń nadmienia wyraźnie, że zadaniem Sługi jest przynieść prawo narodom, gojim, czyli poganom; on ma się stać przymierzem, berit, i światłem dla wszystkich ludzi, a jego pouczenia oczekują „wyspy”, co symbolicznie określało krańce ziemi zamieszkałe przez te społeczności, które nie są świętym Izraelem (42,4.6). Tak więc Pieśń Pierwsza przedstawia Sługę jako powołanego przez Jahwe do wypełnienia uniwersalistycznej misji zbawienia wszystkich narodów przez przyniesienie im prawa Bożego i zaprowadzenie sprawiedliwości na ziemi.
