Mam na imię Emilia, mam 19 lat. Chciałbym podzielić się z wami krótkim świadectwem. Moje życie przed tegorocznymi rekolekcjami wyglądało inaczej niż teraz. Często kłóciłam się z rodzicami i nie potrafiłam się z nimi dogadać, wszystko mnie denerwowało. Wydawało mi się, że jestem blisko Boga, ale tak naprawdę w duchu czułam, że coraz bardziej się od niego oddalam, pomimo codziennej modlitwy. Ciągle czułam się samotna, przygnębiona, nikomu niepotrzebna. Nie potrafiłam dostrzec własnego piękna, własnej wartości. Najbardziej obwiniałam siebie za to, co stało się w dzieciństwie (po wypadku  od 12 lat nie widzę na jedno oko). Bałam się z tego powodu nawiązywać nowe znajomości, ponieważ często byłam obiektem śmiechu dla innych (chowałam się sama w swoim pokoju).

Wszystko zaczęło się zmieniać na rekolekcjach,  kiedy po modlitwie wstawienniczej we  środę  uświadomiłam sobie, że Jezus kocha mnie taką, jaką jestem (z defektami czy bez, on i tak mnie kocha i nosi na rękach każdego dnia). Następnego dnia  Jezus walczył o mnie i pomógł mi przełamać strach przed kolejną modlitwą. Podczas mojego pierwszego spoczynku w duchu Świętym doświadczyłam wielu rzeczy.  Między innymi  leżałam dość długo, trzęsłam się strasznie i płakałam mocno. W sercu czułam, że przez dłonie kapłana  Jezus uzdrawia moje uczucia, zabiera lęk i strach przed przyszłością  i przeszłością. Tego samego wieczoru uświadomiłam sobie,  ile tak naprawdę jestem warta dla Ojca Niebieskiego, że jestem jego perełką i że to za mnie On wydał swojego Syna na krzyż.

Następnego dnia wiele osób mówiło mi o moim pięknie, dawało mi do zrozumienia, że to przez nich Pan Jezus mówi te słowa. I w końcu ja zaczęłam wychodzić do ludzi, nie chowałam się tak jak wcześniej i wydaje mi się, że jak na razie wszystko układa się świetnie. Po raz kolejny powierzyłam swoje życie Panu  i jestem z tego powodu bardzo szczęśliwa i za to dziękuję Bogu.
                                                                                                                       
Chwała Panu !!!

Emilia