Rok liturgiczny w życiu Kościoła rozpoczyna się okresem Adwentu. Termin “adwent” pochodzi z języka łacińskiego (adventus) i oznacza “nadejście, przyjście”. Chodzi o nadejście Chrystusa. Wyraźny jest zatem wymiar personalny naszego oczekiwania: czekamy na osobę, nie na wydarzenie (np. sąd ostateczny czy koniec świata). Przedmiotem oczekiwania Kościoła jest sam Bóg, który przychodzi do nas w swoim Synu.

Po omówieniu datacji, autorstwa oraz adresatów Ewangelii wg św. Mateusza pozostało nam jeszcze spojrzeć na jej tematykę teologiczną, czyli na to, co jest zasadniczym przekazem i sensem napisania każdego tekstu biblijnego, a przede wszystkim tak specyficznego gatunku literackiego, jakim są ewangelie.

Datacja Ewangelii
Przedmiotem naszego dalszego zainteresowania jest zatem grecka wersja Ewangelii Mateuszowej, powstała w Antiochii Syryjskiej. Warto postawić pytanie, kiedy ją zredagowano? Na podstawie dość surowych wypowiedzi Jezusa przeciwko faryzeuszom, zawartych w Ewangelii, przypuszcza się, że czas jej ostatecznej redakcji przypada na drugą połowę lat osiemdziesiątych. Skąd taki wniosek?

Zgodnie z nauczaniem Kościoła, opartym na wielowiekowej tradycji i świadectwach pisanych pierwszych jej teologów, kolejność powstawania Ewangelii była następująca: wg św. Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Chodzi o Ewangelie kanoniczne, czyli takie, które wspólnota wiary pierwotnego Kościoła pod wpływem natchnienia Bożego uznała za prawdziwie oddające nauczanie i życie Jezusa.

Jezus odchodząc z tego świata i żegnając się ze swoimi uczniami, zapowiada, że ma wiele im do przekazania, ale na razie nie są jeszcze w stanie tego “znieść”. Rodzi się pytanie: dlaczego? Czy jest to za trudne, czy potrzeba jakiegoś specjalnego oświecenia? Chyba jedno i drugie. Wciąż nie są gotowi na przyjęcie głębi Bożej prawdy, chociaż trzy lata terminowali w Jego szkole. Jak widać, nie da się pojąć Boga nawet w trzy lata i przebywając z Nim 24h na dobę. I Bogu dzięki.

W Piśmie świętym często pojawia się liczebnik “czterdzieści” i to nie tylko przy okazji wędrówki Izraelitów przez pustynię czy postu Jezusa. W tekście hbr. liczebnik przyjmuje formę ⊃arbā⊂îm, zaś w gr. - tesserákonta. Zawsze jest w złożeniach, najczęściej  o charakterze czasowym: “czterdzieści dni i nocy”, “czterdzieści lat”, lub ilościowym: “czterdzieści tysięcy wojowników”. Duża ilość miejsc występowania tego terminu oraz ich różnorodność tematyczna sugerują, iż autorzy biblijni raczej rozumieli to słowo symbolicznie aniżeli dosłownie.

Bardzo interesującą postacią biblijną NT jest Szymon-Piotr. Porywczy i gwałtowny w swoich emocjonalnych odruchach i wypowiedziach, jest jednocześnie bardzo ludzki, autentyczny, odmalowany przez ewangelistów niezwykle plastycznie, niemal “trójwymiarowo”.

wprowadzenie

Śpiewając bardzo popularne Godzinki ku czci Najświętszej Maryi Panny natrafiamy zapewne niejednokrotnie na sformułowania i obrazy, które nie są dla nas jasne i zrozumiałe, jakkolwiek czasami uświadamiamy sobie, że mają one lub też mogą mieć swoje biblijne podłoże. Celem niniejszego opracowania jest właśnie takie spojrzenie na tekst Godzinek, które by pozwoliło nam lepiej zrozumieć, czy wręcz nawet odkryć biblijne odniesienia w tej modlitwie.

Niektórzy egzegeci, czyli teologowie zajmujący się wyjaśnianiem słów Pisma świętego, uważają, iż w Starym Testamencie pierwsze słowa, jakie wypowiada dopiero co stworzony przez Boga człowiek, to nic innego jak prawdziwa pieśń miłości: «Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała!» (Rdz 2,23). Mężczyzna znajduje w kobiecie swoje dopełnienie, są bowiem tożsamej natury. Dopiero będąc razem tworzą pełnię człowieczeństwa.

Kiedy spoglądamy na grono dwunastu najbliższych uczniów Jezusa, wydaje nam się zapewne, że są oni dla nas tak niedościgłym wzorem postępowania (o ile w ogóle patrzymy na nich jako na pewien wzór postaw moralnych), że z pewnością nigdy im nie dorównamy. Stąd też płynie prosty wniosek: nie ma co sobie nawet głowy nimi zaprzątać - oni są święci, w niebie, a mnie daleko do tego, ja żyję na ziemi.