Witam serdecznie. Chciałbym podzielić się swoimi wrażeniami z koncertu finałowego festynu rodzinnego organizowanego 7 czerwca pod białostocką Katedrą. Generalnie rzecz biorąc w żaden sposób nie planowałem obecności na tym wydarzeniu - trafiłem tam zupełnie przypadkowo będąc akurat w centrum miasta w zupełnie innej sprawie, jednak chcąc zaspokoić swoją ciekawość postanowiłem udać sie w okolice sceny w celu zorientowania się co powoduje tak liczne zgromadzenie ludzi.

Muszę przyznać, że gdy tylko zorientowałem sie z powagi atmosfery panującej w tym miejscu dałem się ponieść niesamowitym emocjom panującym podczas wydarzenia. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, iż pomimo usytuowania się gdzieś na uboczu nie sposób było nie odczuć wyjątkowości doznań przeze mnie odbieranych.

Byłem w ogromnym szoku, gdy ja - na co dzień  słuchacz nieco innych gatunków muzyki - dostaję gęsiej skórki na rękach i jeżenia włosów na karku podczas wsłuchiwania się w tej jakże wciągający występ.

Jako człowiek nie uczestniczący do tej pory w tego typu wydarzeniach nie mogłem wyjść z podziwu niezwykłej więzi, która łączy zupełnie obcych sobie ludzi. Atmosfera wspólnej modlitwy rozlewała się dookoła niczym wulkaniczna erupcja i przyznam, że jako osoba nie do końca pogodzona z Panem Bogiem miałem tą przyjemność poczuć na własnej skórze odczuć Jego obecność. Fantastyczną sprawą była wspólna modlitwa za osoby, które podnosząc rękę w górę zapraszały do modlitwy za swoja osobę.

Pisząc te słowa wciąż mam odczucie mrowienia na karku i tym samym chciałbym serdecznie pogratulować organizatorom wydarzenia, którzy - zapewniam - osiągnęli swój najszczytniejszy cel......

Owszem, doświadczone ucho melomana mogło wyłapać pewne niedoskonałości czysto muzyczne, jednak najszczytniejszy cel ewangelizacyjny z pewnością został osiągnięty, a powtarzane hasło "NIECH ZSTĄPI DUCH TWÓJ" znalazło odbicie w rzeczywistości, czego jestem żywym przykładem.

S.