Spoglądając na cztery relacje wydarzeń paschalnych odnosi się wrażenie, że jakkolwiek Ewangeliści piszą o jednym i tym samym, to jednak każdy z nich ujmuje to w inny sposób, jak gdyby spoglądał z innej perspektywy, z innego “punktu widzenia”.

Pod jednym względem są zgodni: to się stało pierwszego dnia po szabacie. Pozostałe elementy są już różne: świadkami wydarzenia wg Mt były Maria Magdalenia i druga Maria, natomiast wg Mk: Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, oraz Salome. J wspomina wyłącznie o Marii Magdalenie. Jej motywem przybycia do grobu było jego obejrzenie, a zdaniem Mk - namaszczenie ciała Jezusa. Niewiasty wg Mk zastanawiały się, kto im odsunie kamień od grobu. Mt szerzej opisuje tę scenę, wspominając o trzęsieniu ziemi wywołanym przez zstępującego z nieba anioła Pańskiego, który odsunął kamień i usiadł na nim. Niewiasty ujrzały młodzieńca w białej szacie (Mk, Mt), ewentualnie dwu młodzieńców w jaśniejących strojach (Łk, J).

U wszystkich synoptyków są zanotowane słowa anioła, który wyjaśnia, że Tego, którego szukają, “Jezusa Nazarejczyka ukrzyżowanego”, nie ma tu. Został bowiem “wskrzeszony [przez Boga]” (passivum divinum, czyli strona bierna “boska”, wskazująca na Boga jako podmiot działania). U Łk jest jeszcze przypomnienie słów, które Jezus wypowiedział o swoim odejściu.

Wg Mk i Mt anioł poleca udać się do Galilei, by tam spotkać Jezusa (u Mt potwierdza to Jezus osobiście, ukazując się niewiastom). Łk nic o tym nie wspomina, bo wg jego ewangelii Jezus wstępuje do nieba ... w Betanii koło Jerozolimy. Wg Mk niewiasty uciekły zatem od grobu nikomu nic nie mówiąc, opanował je bowiem przestrach, natomiast w opisie Mt i Łk odeszły od grobu “z bojaźnią i radością wielką” i pobiegły opowiedzieć o tym uczniom.

Jan więcej uwagi poświęca Marii Magdalenie. To ona, będąc u grobu, zauważyła odsunięty kamień i wróciła do Szymona Piotra i do “drugiego ucznia, którego Jezus miłował”, mówiąc, że zabrano Pana i “nie wiemy”, gdzie go położono (lmn sugeruje, że było więcej niewiast, jakkolwiek Jan expressis verbis wspomina tylko o jednej). Piotr i “drugi uczeń” przybiegają do grobu i widzą złożone płótna i chustę. Ów drugi uczeń “ujrzał i uwierzył”, dotąd bowiem nie rozumieli Pisma, że On “ma powstać z martwych” (tu z kolei strona czynna: Jezus wstaje z martwych własną mocą).