Stając u progu nowego okresu liturgicznego, jakim jest Wielki Post, winniśmy - bez żadnych innych założeń wstępnych - dać się przede wszystkim poprowadzić Słowu Bożemu. To oznacza wsłuchiwać się w teksty Pisma świętego odczytywane w liturgii eucharystycznej każdego dnia tego okresu, aby przeżywać go zgodnie z wolą Boga, we wspólnocie wiary. Celem jest świętość, czyli zjednoczenie z Bogiem. Pomocą w poznawaniu i medytowaniu Słowa Bożego mogą nam okazać się np. teksty liturgii Mszy św. na każdy dzień “Oremus”, wydawane przez Księży Marianów.

Okres Wielkiego Postu trwa 40 dni. Jest to nawiązanie do 40 dni, które Jezus spędził na pustyni, przygotowując się do swej działalności misyjnej. Jest to także nawiązanie do symbolicznej wartości 40 dni, miesięcy czy lat, które spotykamy na kartach Starego Testamentu, a które w każdym przypadku oznaczają czas doświadczenia, próby czy umartwienia.

My również we wspólnocie Kościoła przeżywamy 40 dni postu jako nasze przygotowanie do spotkania ze Zmartwychwstałym. Początkiem tego okresu winny być rekolekcje, ukoronowaniem zaś - Sakrament Pojednania. Dlaczego tak? Ponieważ 40 dni to czas stopniowego duchowego dojrzewania do Sakramentu Pokuty. Pojednanie w rodzinie czy też naprawienie relacji międzyludzkich nie jest łatwe, dlatego Kościół daje nam na to 40 dni, a nie np. 4 dni. Na ile zatem to od nas zależy, powinniśmy - zgodnie ze współczesnym nauczaniem Kościoła - rozpocząć ten czas rekolekcjami parafialnymi, a zakończyć go Sakramentem Pokuty.

Post nie jest celem samym w sobie, jest zawsze środkiem do celu. Nie chodzi tu więc o dobrą porę na odchudzanie się, czy o uchronienie siebie przed jakąś chorobą. Te względy mogą, oczywiście, nam towarzyszyć, ale nie one winny nadawać zasadniczy wymiar chrześcijańskiemu przeżywaniu okresu Wielkiego Postu. Motyw powinien być na wskroś religijny. W modlitwie błogosławieństwa popiołu w Środę Popielcową czytamy: “udziel hojnie błogosławieństwa swoim sługom i służebnicom, niech wytrwają w czterdziestodniowej pokucie, aby mogli z oczyszczonymi duszami uczestniczyć w paschalnym misterium Twojego Syna”. Chodzi więc o przygotowanie się do właściwego przeżywania tajemnicy męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Ale nie tylko. Okazuje się, że cel jest jeszcze bardziej wzniosły, jeszcze bardziej dalekosiężny: prefacja z I Niedzieli Wielkiego Postu zawiera następujące słowa: “abyśmy z czystym sercem obchodzili święta wielkanocne i w końcu doszli do Paschy wieczystej”. Celem zatem jest takie przeżycie Wielkiego Postu, aby przygotował on nas na spotkanie z Chrystusem w Jego Królestwie.