Adwent jest Bożym wołaniem o nasze “wytrwanie aż do końca”. W jakim znaczeniu? Czy chodzi tu wyłącznie o koniec prześladowań, kłopotów czy trudności życiowych, po których będziemy mogli dalej spokojnie żyć na tej ziemi? Nie. “Wytrwać do końca” w biblijnym rozumieniu tego zwrotu oznacza wytrwać aż do śmierci. “Kto wytrwa do końca”, czyli do ostatniego tchnienia swego życia w wierności Jezusowi, “ten będzie zbawiony”, czyli będzie żył dalej w Jego Królestwie. O naszym dalszym życiu po śmierci decydują wybory, które podejmujemy w doczesności. Jeżeli staramy się wytrwale mówić Bogu “tak” w rozmaitych okolicznościach naszego życia na ziemi, jeżeli stanie się to niejako naszym przyzwyczajeniem i nawykiem, wtedy możemy mieć mocną nadzieję, że także w chwili ostatecznej próby (ciężkie prześladowanie, poważna choroba, śmierć) powiemy Bogu nasze “tak”. Jeżeli natomiast nasze życie jest nieustannym mówieniem Bogu “nie”: “nie chcę Cię znać”, “nie mam dla Ciebie czasu”, “nie interesują mnie Twoje normy moralne”, to jest bardzo mało prawdopodobne, byśmy w sytuacji terminalnej naszego życia powiedzieli raptem Bogu “tak”. Bo niby dlaczego? Adwent jest zatem okazją do ponownego uczenia się - wraz z Maryją - mówienia Bogu radosnego “tak” w rozmaitych, także trudnych chwilach życia. Bo nasze “życie po życiu” - życie w wieczności, jest w jakiejś mierze kontynuacją doczesnych wyborów. Bóg zaakceptuje nasze świadome i wolne wybory: i te na “tak” (a wtedy będziemy razem z Nim w Jego wieczności, czyli w niebie), i te na “nie” (i wtedy będziemy poza Nim w innej wieczności, czyli w piekle). Stanie się nam stosownie do bardzo mądrego polskiego powiedzenia: “jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz”.

Adwent jest zatem czasem “wydłużania” naszej chrześcijańskiej perspektywy spojrzenia na życie; uświadamiania sobie, że nie kończy się ono wraz z doczesnością, lecz wraz z nią przechodzi w wymiar wieczności z Bogiem. To czas refleksji i tęsknego oczekiwania na nadejście ukochanej osoby - Jezusa. A to oczekiwanie najpełniej realizuje się we wspólnocie Kościoła: przez pojednanie z Bogiem i z ludźmi (z rodziną!), i na “łamaniu chleba”, czyli poprzez Eucharystię i systematyczne karmienie się Bożym Słowem i Bożym Ciałem.

Ks. Dr Wojciech Michniewicz