Bliźnim staje się odtąd każdy człowiek: «a Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują» (Mt 5,44). Trzeba przekraczać siebie miłując nawet wroga, nawet kogoś, kto jest mi nieustannie przykry. Mogę go nie lubić, ale winienen go rozumem i wolą przyjmować, z szacunkiem akceptować jego ludzką godność, szukać jego dobra, pomagać mu, gdy jest w potrzebie. Słowem, mam go miłować, tak jak Bóg umiłował mnie, do końca, po krzyż.

I tu właśnie św. Jan Apostoł i Ewangelista stawia przysłowiową «kropkę nad i», zamykając wszelkie wątpliwości i dyskusje w tej kwestii: «Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim» (1J 4,16). Rozwój idei objawienia poprzez całą Biblię doprowadza nas do spotkania z Bogiem osobowym, który Jest, a którego istnienie jest wiekuistą Miłością.

Co dla nas, ludzi rozpiętych między doczesnością a wiecznością, uwikłanych w tysiące spraw codzienności i przyziemności, oznacza: «trwać w miłości»? Co to znaczy: «miłować»? Odpowiedź ponownie daje Jan: «miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie» (1J 5,3). Nasza prawdziwa miłość względem Boga i bliźniego wyraża się zatem nie tylko we wsłuchiwaniu się w Jego Słowo w ramach Eucharystii, katechez, konferencji, ale jeszcze bardziej w zachowaniu Bożego Słowa, Jego nauczania. Jeżeli zatem zachowuję przykazania, np. «nie kradnij!», «nie cudzołóż!», «nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu twemu!», «pamiętaj, abyś dzień święty święcił!» i inne, to rzeczywiście oznacza, że prawdziwie kocham Boga i kocham bliźniego.

Ks. Dr. Wojciech Michniewicz