„Zająłem swoje miejsce na kanapie. Kiedy się rozejrzałem po delikatnie oświetlonym pokoju. Nikt nie obserwował. Oczy były zamknięte, sylwetki zrelaksowane. Kilkoro siedziało, niektórzy klęczeli i dwie kobiety stały z wniesionymi dłońmi. Gitara brzmiała miękko grając nieprzerwanie te same trzy akordy podczas gdy każda z osób z tego małego spotkania w Yorba Linda w Kalifornii śpiewała Panu.

Wydawali się jakby śpiewali w wieczności. O cóż chodziło? Czyż nie spotkaliśmy się tam, aby studiować biblię? Poczułem coraz intensywniejsze ciepło na moich policzkach. Na moich dłoniach był pot. Czułem się wręcz zażenowany intymnym językiem tej pieśni. „Panie, czy ja również mam śpiewać Tobie w ten sposób?” Oczywiście miałem nadzieję, że nie.

Po kilku tygodniach poczułem, że moje serce mięknie. Zostałem pochwycony słowami tej pieśni. Łzy popłynęły po moich policzkach gdy muzyka zaczęła grać. Mój umysł nie był w stanie objąć tego czego doświadczałem w moim sercu. Śpiew tej słodkiej, prostej pieśni miłości Panu doprowadził mnie do mego odnowienia.

Intymne uwielbienie zmieniło moje życie jako chrześcijanina. W zasadzie to czego doświadczyłem w tej małej grupie stało się fundamentem całego ruchu Vineyard. Odradzająca obecność Pana w nas rozszerzała się na dziesiątki tysięcy ludzi przez kolejne dwadzieścia lat. I dzisiaj się to dzisiaj.

Uwielbienie – skupione na Chrystusie. „Jak długo człowiek pozostaje wolnym, dąży nieprzerwanie do tego by odnaleźć Kogoś kogo będzie uwielbiał.” – Dostojewski, Bracia Karamazow.