„Pozdrowienie Anielskie” bierze swój początek z Pisma Świętego i stanowi syntezę dwóch pozdrowień: Archanioła Gabriela, który wypowiada słowa: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą” oraz Elżbiety, do której udała się Maryja tuż po rozmowie z Archaniołem: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona”. Pierwotnie całość tej modlitwy była wiernym cytatem obu tych pozdrowień. W XIII w. dodano na koniec słów wypowiadanych przez Elżbietę imię Jezus i w ten sposób wypowiedzenie imienia Jezusa stało się centralną częścią modlitwy. Kiedy w XIV w. w Europie wybuchła epidemia dżumy, strwożony lud zaczął dodawać na koniec modlitwy wezwanie do Matki Najświętszej „módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej”, co oficjalnie zaakceptował w XVI w. papież Pius V.

Wypowiadając słowa „pozdrowienia Anielskiego” rozpoczynamy wędrówkę śladami Jezusa – razem z Jego Matką idziemy krok w krok za Jezusem, rozważając kolejne wydarzenia z Jego życia. Stajemy się świadkami wielkiej radości z mającego narodzić się Zbawiciela, który będzie głosił dobrą nowinę, który będzie leczył wszystkie choroby i słabości ludzkie, który nie zgasi tlącego się knotka i nie złamie nadłamanej trzciny, który wyzwoli swój lud z niewoli grzechu, obdarzając go życiem wiecznym w królestwie swego Ojca... I oto narodził się ten, który przeznaczony jest na upadek i powstanie wielu, którego panowaniu nie będzie końca! Lecz nadchodzi czas, by wypełnić wolę Ojca – Jezus zaczyna działać cuda wywołując podziw i zgrozę, przejawy czułości i oddania oraz słowa nienawiści... nieuchronnie zbliża się jego godzina. Zdrada przyjaciela, niesprawiedliwy wyrok, wrzaski wydające go na najgorszą z możliwych karę: śmierć na krzyżu, srogie i bezwzględne biczowanie narzędziami tortur, szyderstwo i kpiny oraz śmierć w męczarni i poczuciu opuszczenia... Lecz oto wstaje nowy dzień – Jezus żyje! Zmartwychwstał! Pokazuje się znękanym uczniom dając im nadzieję – przyjdzie Pocieszyciel, przyjdzie ten, który o wszystkim pouczy...