Miesiąc czerwiec w tradycji kościelnej poświęcony jest czci Najświętszego Serca Jezusa. Jest ono znakiem Bożej miłości do człowieka, miłości tak wielkiej, że nie cofa się nawet przed cierpieniem i śmiercią. Bóg cierpi i umiera, by przekonać nas, że naprawdę jesteśmy przez Niego bezgranicznie kochani.

Jeśli spojrzymy w teksty biblijne, okazuje się, że wyłącznie w Ewangelii wg św. Jana znajdziemy informację o przebiciu włócznią boku (serca) Jezusa. Pozostałe Ewangelie nie wspominają o tym fakcie. Musiał on jednak być prawdziwy, skoro wspólnota pierwotnego Kościoła dodała do Ewangelii Janowej to znamienne stwierdzenie: „zaświadczył to ten, który widział [czyli Jan Apostoł], a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: (...) „będą patrzeć na tego, którego przebili” (19,35nn).

Cytat, na który powołuje się wspólnota, pochodzi z Księgi Zachariasza (12,10), a dotyczy bliżej nieznanej osoby. W całości brzmi on następująco: „Będą patrzeć na tego, którego przebili, i boleć będą nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, płakać będą nad nim, jak się płacze nad pierworodnym”. Jest to ktoś podobny do niewinnie cierpiącego Sługi Jahwe z Księgi Izajasza (52,13 - 53,12), który swoje życie oddaje za nas, za nasze grzechy, w formie satisfactio vicaria, czyli zadośćuczynienia zastępczego. Wspólnota pierwotnego Kościoła widziała zatem wypełnienie się tych zapowiedzi na osobie Jezusa w czasie Jego męki i konania na krzyżu. Nic zatem dziwnego, że ten właśnie cytat odniosła proroczo do tego, co żołnierze uczynili Jezusowi na krzyżu, przebijając Mu włócznią bok.

Spójrzmy zatem na tekst Janowy dotyczący tego wydarzenia. Ewangelista podaje, że Żydzi prosili Piłata, aby pozwolił żołnierzom połamać nogi skazańcom, by przyśpieszyć ich śmierć. Zazwyczaj tego nie czyniono: chodziło przecież o możliwie jak najdłuższe rozciągnięcie w czasie konania skazańców, aby widok ich męczarni był skutecznym środkiem odstraszającym wszystkich potencjalnych przestępców.

Dlaczego zatem Żydzi chcieli, aby tym razem skrócono męki skazańcom, na ile - oczywiście - lokalna władza rzymska wyraziłaby na to zgodę? Otóż ten pamiętny piątek poprzedzał nie tylko dzień szabatu - dzień zwyczajowego odpoczynku w tradycji żydowskiej, ale owego roku także Paschę - najważniejsze święto Narodu Wybranego. Chodziło więc o to, by - jak skrzętnie notuje Ewangelista - “ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem” (19,31).