Stąd już mamy tylko krok do rozumienia cierpienia w duchu nowotestamentowym. Okazuje się, że uczeń Jezusa tym bardziej cierpi, im jest Go bliżej, im bardziej do Niego przynależy: “a wszyscy ci, którzy chcą żyć zbożnie w Jezusie Chrystusie, będą prześladowani” (2Tm 3,12). Dlaczego? Nowy Testament daje na to szereg odpowiedzi: po pierwsze, “ ‘sługa nie jest większy od swego pana’. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować” (J 15,20). Chrześcijanin dostępuje zatem udziału w bolesnym doświadczeniu Jezusa: “Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty, niech się stanie!” (Mk 14,36). Jezus doświadczył na krzyżu przerażającego uczucia opuszczenia przez Ojca i osamotnienia w cierpieniu: “Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?!” (Mk 15,34; zob. Ps 22,2). Czyż tego samego nie doświadcza nieraz i jego uczeń?!
Po drugie, chrześcijanin w swoim ciele dopełnia “braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1,24). Zdaniem św. Pawła, każde cierpienie chrześcijanina połączone z cierpieniem Jezusa i ofiarowane dla dobra wspólnoty Kościoła, ma swoją ogromną wartość przed Bogiem. Wartość, którą tu, na ziemi, nie jesteśmy w stanie ani oszacować, ani zrozumieć.
A co w zamian?
Tyle o przyczynach i sensie cierpienia. Ale czy jest coś w zamian? Jakaś nagroda? Przyszła rekompensata? Paweł pisze, że nagrodą jest udział w Bożej chwale: “niewielkie bowiem utrapienia naszego obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku” (2Kor 4,17); “sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, który ma się w nas objawić” (Rz 8,18). Z tych dwu wypowiedzi wynika, że św. Paweł, który sam doświadczył wielu cierpień i prześladowań, uważał je mimo wszystko za “niewielkie”, których nawet “nie można stawiać na równi” z radością przyszłego przebywania z Bogiem w niebie.
Z kolei św. Piotr traktuje cierpienia chrześcijan jako coś “normalnego”, co raczej winno być powodem do radości, aniżeli smutku: “Umiłowani! Temu żarowi, który w pośrodku was trwa dla waszego doświadczenia, nie dziwcie się, jakby was spotkało coś niezwykłego, ale cieszcie się, im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały” (1P 4,12n). No i weź tu ponarzekaj!
